For English version scroll down

Na mijn, voor mij toch wel, succesvolle marathon van Parijs werd het tijd om na te denken voor het volgende doel. In late najaar van 2021 ontving ik een berichtje van een achterneef Philip. Philip woont in Windsor, Canada. Ik heb Philip voor het laatst ontmoet begin jaren negentig tijdens mijn rondreis door Canada en de USA. Anno 2021 volgen we elkaar via STRAVA en opeens kwam daar de uitnodiging van Philip; “You should run Detroit. You could stay with us”. Een uitnodiging als deze kun je eigenlijk niet weigeren en ook gelijk weer een kans om weer eens rond te reizen in Canada en USA.
Windsor ligt op de grens met de USA en is verbonden via een brug met Detroit. Deze brug, The Ambassador bridge, was onlangs veelvuldig in het nieuws door de blokkades van truckers die demonstreerden tegen de Covid maatregelen. Deze brug is ook onderdeel van de marathon.

Aan de marathon van Parijs heb ik goede gevoelens aan over gehouden. In Parijs was het doel ‘uitlopen’ waarbij de eindtijd niet belangrijk was. Voor Detroit kies ik ervoor om een eindtijd neer te zetten die, voor nu, onder de vier uur moet liggen. Dat heeft als consequentie dat er gericht moet worden getraind. Detroit is nog ver weg daar deze wordt gehouden op zondag 16 oktober 2022. Een trainingsschema zal dan ergens juli dit jaar gaan starten. Als voorbereiding hierop richt ik me nu op de halve marathon van Sneek. Een groep van Loopgroep Nienoord gaat hiernaartoe en ik ga me hierbij aansluiten. De aanloop naar deze halve marathon op zaterdag 25 juni is een mooie opmaat naar Detroit.

Via https://www.prorun.nl/ ben ik afgelopen week gestart met een 12 weeks trainingsschema voor Sneek. Het schema behelst vier trainingen per week en ik moet toegeven; dit is na de eerste week wel even weer wennen. Ik ben het schema gestart met een beoogd einddoel van 1:49:00 in Sneek op de halve marathon.
De eerste training afgelopen dinsdag was een interval met 8 keer drie minuten op een tempo van 4 minuut 23 op de kilometer. Dit viel even vies tegen wat deze tijden kon ik niet halen. Zie de resultaten hieronder;

Uit bovenstaande concludeer ik dat het verstandig is de ambitie bij te stellen voordat ik me volledig in de blessures ga hollen. Ik wijzig mijn beoogde eindtijd naar 1:55:00 en dan zien mijn tempo’s er iets vriendelijker uit maar met nog steeds voldoende uitdaging.

Afgelopen zaterdag stond er weer een 8 keer drie minuten in het intervalprogramma als training. Met dit als resultaat;

Tijdens deze training stond er een stevige koude wind en kan ik wel tevreden zijn met deze tijden. Immers ik heb nog 11 week voordat het gedonder in Sneek begint en er moet ook nog een uitdaging zijn.

En zo staat het spel op de wagen waarbij de uitkomst nog alle kanten op kan. En dit spel begon met een Facebookberichtje van mijn achterneef Philip.

Loop veilig. Op naar volgende week!

Final Destination Detroit (1)

After my, for me, successful Paris marathon, it was time to think for the next goal. In late autumn 2021 I received a message from a second Cousin Philip. Philip lives in Windsor, Canada. I last met Philip in the early nineties during my tour through Canada and the USA. Anno 2021 we follow each other via STRAVA and suddenly philip’s invitation came; “You should run Detroit.  You could stay with us”. You can’t refuse an invitation like this and also a chance to travel around Canada and USA. Windsor is located on the border with the USA and is connected via a bridge with Detroit. This bridge, The Ambassador bridge, was recently in the news a lot due to the blockades of truckers who demonstrated against the Covid measures. This bridge is also part of the marathon

I have good feelings about the Paris Marathon. In Paris, the goal was ‘to run out’ where the end time was not important. For Detroit, I choose to set an end time that, for now, must be under four hours. This has the consequence that targeted training must be carried out. Detroit is still a long way off as it will be held on Sunday, October 16, 2022. A training schedule will then start sometime in July this year. In preparation for this, I am now focusing on the half marathon of Sneek. A group of Loopgroep Nienoord is going here and I’m going to join this. The run-up to this half marathon on Saturday 25 June is a nice prelude to Detroit.

Through https://www.prorun.nl/ I started last week with a 12-week training schedule for Sneek. The schedule includes four workouts a week and I must admit; this takes some getting used to after the first week. I started the schedule with an intended final goal of 1:49:00 in Sneek on the half marathon.
The first practice last Tuesday was an interval with 8 times three minutes at a pace of 4 minutes twenty-three on the kilometer. This was just as disappointing what these times I could not achieve. See the results below.

From the above I conclude that it is wise to adjust the ambition before I fully run into the injuries. I change my intended finish time to 1:55:00 and then my paces look a little friendlier but still with plenty of challenge.

Last Saturday there was another 8 times three minutes in the interval program as training. With this as a result.

During this training there was a strong cold wind, and I can be satisfied with these times. After all, I still have 11 weeks before the thunder starts in Sneek and there must also be a challenge.

And so, the game is on the wagon where the outcome can still go in all directions. And this game started with a Facebook message from my second Cousin Philip.

Run safe and up to next week.

10 Engelse mijl van Langezwaag

Als ik zaterdagochtend, 08:00 uur, mijn oogluiken opendoe ontwaar ik een strakblauwe lucht met daarbij een volle zon. Tijd om te gaan rennen in de korte broek. Na de temperatuur buiten te hebben opgenomen besloten de korte broek toch nog even te laten liggen in de kast.

Tijd voor de eerste hardloopwedstrijd van het jaar. Ik vertrek naar Langezwaag, onder de rook van Heerenveen, voor een wedstrijd over 10 Engelse mijlen oftewel 16.1 km. Drachten voorbij verdwijnt de zon achter een dikke mistlaag.

Langezwaag, een dorpje zoals alle andere dorpjes in ons land. Of toch niet. Hier is namelijk het paradijs, getuige de naam van het dorpshuis ‘Het Paradyske’.  En de straatnaam: Het Paradys. En het klopt; De zon heeft met al haar kracht de mist verdreven en een heerlijk zonnetje verwarmd onze lichamen.

Mijn laatste wedstrijd was in Parijs afgelopen jaar en deze wedstrijd in Langezwaag is de opmaat naar een nieuwe marathon later dit najaar.  In de voorbereiding naar Parijs waren het alleen trainingen en ik hoop dat ik nu meer wedstrijden kan lopen als voorbereiding op de marathon. Als meneer Covid het daar mee eens is.

De route gaat van Langezwaag naar Bontebok, Brongerga en via Heerenveen en De Knipe terug naar Langezwaag. Met lange tijd geen wedstrijden hebben gelopen is het moeilijk om een mooi vlak tempo te lopen. Op het kaartje is dit mooi zichtbaar aan de hand van de kleurtjes. Het laatste stuk na Brongera is het wel behoorlijk vlak tempo. Uiteindelijk loop ik een gemiddeld tempo van 5 minuten en 30 seconden en dat is voor een eerste wedstrijd best oké.  Alhoewel ik toch wel iets sneller zou willen en dat is dan iets waar ik de komende maanden aan wil gaan werken. Mijn eindtijd op deze 10 EM komt uit op 1:28:32 (officieus want de organisatie slaagt er een dag later niet in deze online te zetten)

Al met al een mooie loop in een gemoedelijke sfeer. Bij de organisatie is er weinig poespas maar in de kern de zaakjes op orde heeft. Hier en daar groepjes toeschouwers waaronder een gepensioneerde boer die ons verteld dat we er mooi weer bij hebben.

Onderweg mooie vergezichten over het groener wordende grasland. Koeien die nog op stal staan en reikhalzend naar buiten kijken met een blik ‘wanneer mogen we weer naar buiten’.
Maar ook houtwallen en mooie kronkelende paadjes door een bosrijke omgeving. Het laatste stuk na De Knipe een recht stuk, beetje saai maar je weet dat op het eind daarvan de finish lonkt. Voor mij althans, de renners op de halve marathon mogen nog een lusje lopen waaronder clubgenoot Reinder Tel. Het volgende weekend staat er weer een wedstrijd op het programma. De 10 km van Drachten. Het hardlloopjaar is echt begonnen nu er weer wedstrijden worden georganiseerd.

Zondag 17 oktober 2021 had ik een date in Parijs. Niet meteen de slechtste plek om een date te hebben. Parijs, de stad van de liefde, zwijmelen langs de Seine met de Eiffeltoren op de achtergrond en daarachter een ondergaande zon, of zoals je wilt een opgaande zon. Je t’aime. Mon amour.
Het is toch een beetje anders. Dat zwijmelen langs de Seine wordt hardlopen en de zon is al op. En Je t’aime en Mon amour kun je vervangen door af en toe een ‘putain de merde’. Zoek die woorden maar even op in Google translate. Het is een date met de Schneider Electric Marathon Paris. Ook een mooie date hoor. Kon slechter.

Mijn laatste marathon dateert alweer uit 2017. De marathon van Boston. Daarna volgend voor mij jaren met de bekende tegenspoed. Gebroken enkel tijdens een bedrijfsfeest, mentaal niet in orde waarbij proffesionele hulp wordt ingeschakeld en Covid waarbij hardloopwedstrijden opeens ophouden te bestaan en ik beland in een motivatiedip. Hier en daar nog wel wat trainen maar ik mis een doel. Ja, trainen voor een marathon, maar hoe en wanneer. Trainingsarbeid verrichten en dan later ervaren dat de marathon niet door gaat wegens Covid is nu ook niet een mooi traject. Ook deze Parijs marathon is al drie keer uitgesteld en toch begin ik er in te geloven, drie maand terug, dat 17 oktober wel eens door kon gaan. Ik start een trainingsschema waarbij niet een bepaalde eindtijd het doel is maar uitlopen en een medaille binnen halen. Een belangrijke want het zou dat de 20^ste keer zijn dat ik in een marathon zou gaan finishen.

En daar sta ik dan. Zondag 17 oktober 10:00 uur op de Avenue Champs – Élysées. Twee dagen eerder ben ik vertrokken uit Amsterdam met de hoge snelheidstrein de Thalys. Een bijzondere ervaring is dit zeker. Naast mij zit een jongen(tje) van 12 jaar oud. Hij reist in z’n eentje naar Parijs alwaar zijn moeder hem zal opwachten. Deze woont niet in Parijs maar elders in Frankrijk maar ze gaan dit weekend naar Disneyland. Ik vertel hem dat ik dat best knap van hem vindt dat ie alleen reist. Ze antwoord is kort; Yep! We delen snoepjes en voor de rest van de reis verdiept hij zich in het spelletje op de smartphone.
De zitplaats is comfortabel en het rijtuig behoorlijk stil. Goede wifi aan boord en het landschap zoeft voorbij. Als we de Frans grens voorbij zijn gaat het feest beginnen. In Frankrijk mag altijd iets meer en de machinist trekt alle registers open. Ja, ik mag die Fransen wel. De Thalys laat zijn spierballen zijn zien en de snelheid teller gaat naar 299 km/uur. Dat is nog eens opschieten. In de verte ontwaar ik in het landschap een file.
In Parijs aangekomen is het altijd even stressen met de metro. Kaartje kopen uit een machine en de juiste metrolijn vinden. Bij de kaartmachine wil het maar niet lukken. De knop van ‘betalen’ zie ik iedere keer over het hoofd. Ondertussen help ik nog twee Engelse meisjes op weg en zie ook een Nederlands echtpaar worstelen met hetzelfde probleem als ik. Ook samen lukt het nog niet. Later lukt het hun wel en weg zijn ze. Niet even mij vertellen waar het fout ging. Is dat tegenwoordig de Nederlandse mentaliteit? Ik vraag een jonge Parijzenaar om te helpen en hij is wel behulpzaam. Op de machine zat nog een Frans woord wat ik niet kende. We wensen elkaar een ‘bon weekend’ en ik vervolg mijn de reis verder onder de grond van Parijs op weg naar het Hotel.

Terug naar de start op de Avenue Champs – Élysées. Wat een mooie plek om een marathon te starten. Het kan minder. Wielerfanaten onder jullie denken meteen aan Joop die hier het geel kreeg om gehangen. En al die andere Nederlanders die op een podium hebben gestaan. Het podium ga ik niet halen, zeker weten, en dat hoeft ook niet. Alleen maar in mijn dromen. Opzwepende muziek klinkt door de speakers en de lopers worden gefarceerd los gelaten door een al even opzwepende speaker. Het is mijn beurt. Geen weg meer terug. Ik  kijk nog één keer achterom werp een blik op de Arc de Triomphe blakerend in de ochtendzon. Als ik deze weer zie dan ben ik over de finish. Er is maar één hindernis; 42 km en 195 meter Parijs asfalt en kasseien.

De speaker telt af; Trois, Deux, Un… het lint gaat omhoog en ik ben op weg naar een reis door Parijs van waar ik nog niet weet hoe deze gaat eindigen. Mijn strategie is als volgt; langzaam beginnen en dan zien wat je bij het 30 km punt nog over hebt. Het Garmin horloge heb ik ingesteld op een tempo tussen de 6:15 en7:00 minuten per kilometer. Dat is ruim maar ik heb werkelijk geen idee hoe het gaat verlopen en zolang ik in mijn scherm zie dat ik in de groene zone (6:15 – 7:00) loop zal ik gerust gesteld zijn. Het is ook een beetje psychologische oorlogsvoering met jezelf. Zoals gewoonlijk gaat de eerste km te snel en loop ik gelijk in de rode zone. Maar dan wel aan de goede kant van de groene zone en dat geeft ook weer rust. Het horloge geeft mij steeds het gemiddelde tempo aan van de race. Hier kun je mooi op af gaan en ook dit geeft me rust. Na de eerste kilometer de rem er op en ik zie de gemiddelde snelheid langzaam kruipen naar 6:28 min/km. De eerste 5 km gaan nog wat onrustig. Je moet nog in een bepaald ritme komen waarbij je je prettig gaat voelen. Ik geniet van de straten van Parijs door het centrum met zijn iconische gebouwen. Wat loop ik hier door een stuk historie. Het publiek is inmiddels ook wakker geworden en de aanmoedigingen worden spontaner. Veel groepen trommelaars valt ons ten deel met hun opzwepende slagen op de trommels. Je gaat mee op de maat en gaat automatisch dan ook harder lopen. Ook de Parijse Brandweermannen staan op veel plekken langs het parcours al of niet met de brandspuit (?) in de hand.

10 km.
De eerste 10 km zitten erop. Ik klok hier een gemiddelde van 6:22 min/km. Ik ben verrast dat het zo goed gaat. En angst, want het is nog zover voordat dat ik de Arc de Triomphe weer ga zien. Bewust kijk ik niet op de gelopen tijd. Bewust omdat ik geen eindtijd als doel heb voor deze marathon maar gewoon uitlopen. We verlaten het centrum en duiken het bos in, of park wat je wilt, en hierbij valt op dat het parcours naar beneden loopt. En iets wat naar beneden gaat moet toch ooit ook eens weer omhoog. Maar nee, we blijven dalen. Mijn gemiddelde snelheid loopt op. Bij 15 km 6:08 min/km. Waar ben ik mee bezig. Op naar de 20 km.

20 km.
In de verte zie ik een hoge bouwkraan staan. En die herken ik na de boottocht over de Seine, de dag er voor, op zaterdag.. Het is de bouwkraan die bij de Notre Dame staat als onderdeel van het herstel van deze kerk. Voor mij is dit een herkenning; we gaan weer op weg naar het centrum. De beentjes voelen goed en ook in mijn hoofd zit alles op de rit. Ik geniet van de omgeving en het gemiddelde zit bij het 20 km punt op 5:58 min/km. Bij het halve marathon punt zelfs op 5:38 min/km.

25 km.
We lopen langs de Seine, de Notre Dame en de Eiffeltoren komen in zicht. Voor mijn gevoel gaat het goed.  Het gaat zelfs lekker. Toch zegt een stemmetje dat het te snel gaat. Ik loop tempo’s die in mijn lange trainingslopen niet heb gedaan en ik moet nog een heel eind. De rem er op want de wetten van een marathon zijn onverbiddelijk. Ik weet het tempo naar beneden te krijgen en bij het 25 km punt klok ik een gemiddelde van 6:00 min/km.

30 km.
Na de passage van de Notre Dame, die het nog steeds zonder dak moet doen, komt de Eiffeltoren nabij. Bij het 30 km punt lopen we zelfs langszij alleen gescheiden door de Seine. Ook bij dit punt zie ik onheilspellende borden met opschriften als  ‘Le Mur’ de toeschouwers bij hun hebben. Bij de 30 km passage klok ik een gemiddelde van 6:26 min/km. Het stemt me tevreden op weg naar het laatste stuk van de marathon. Maar de borden van toeschouwers met het opschrift ‘Le Mur’ is ook ietwat onheilspellend. En dit gaat waarheid worden. We gaan klimmen en dat is eigenlijk wat je in een marathon niet wilt hebben. Ik voel ook mijn linker hamstring wat gaan protesteren. Lichte opkomende pijnscheutjes als voorbode van….. Het zal toch niet, het zal toch niet. Tempo naar beneden maar het gaat me niet helpen en bij 33 km is een flinke pijnscheut mijn deel. De kramp schiet erin en meteen sta stil. Nee toch, ja toch. Ik ga naar de kant en begin meteen te rekken en strekken. Een voetballer wordt gewisseld maar ik moet door. Door naar die finish en dit gaat me toch niet gebeuren dat ik die niet ga halen. Het rekken en strekken helpt en voorzichtig begin ik te wandelen gevolgd door vrij snel weer te kunnen hardlopen. Ik ben weer op track maar de flow is eruit en de angst dat de kramp weer terug zal komen.

35 km.
Bij het 35 km is hert gemiddelde behoorlijk opgelopen naar een 7:23 min/km en dat was niet geheel de bedoeling. Maar enfin we lopen nog en de finish komt in zicht met nog een 7 km. Het laatste stuk gaat grotendeels door het bos. We passeren het hoofdgebouw van Louis Vutton, een futuristisch vorm gegeven gebouw. Hebben we dat ook weer gezien.

42.195 km.
In de laatste kilometers weet ik het tempo weer wat op te voeren en gaat naar een gemiddelde van 6:51 min/km. En dan opeens daar in de verte doemt de Arc de Triomph weer op. En nog belangrijker de finish.  De laatste 100 meter loop ik op een groen tapijt. De armen gaan omhoog en ik finish in een tijd van 4 uur 32 en 41 seconden. Ik mag de 20^ste marathonmedaille in ontvangst nemen. Ook al is deze niet zo mooi hij voelt zeker als zeer welkom. Het is goed zo en het is mooi zo. Back on track voor de volgende want die gaat er zeker komen.

De rest van de dag loop ik tevreden door Parijs. Een heet bad in het hotel om vervolgens een Frans café op te zoeken voor heerlijke biertjes. En dat lukt wel in deze wereldstad. Daarna duik ik een Sauna in om de spiertjes te verwennen.

De maandagochtend maak ik nog een wandeling door één van de mooiste wijken van Parijs Le Marais. Nog een laatste lunch en dan op weg naar het treinstation waar de Thalys mij al opwacht en me op comfortabele wijze terug brengt naar Nederland.

Met heel veel dank voor de support van Loopgroep Nienoord, collega’s, vrienden en familie. Maar vooral dank aan Parijs voor deze mooie herinnering die ik mag meenemen.

C’est une belle souvenir. C’est une belle histoire.

Ik ben net terug van een 11 km duurloop en tijdens deze run door Lucaswolde,Niebert en Boerakker is dit verhaaltje ontstaan. En terwijl ik dit daadwerkelijk schrijf draai ik de LP van Simon and Garfunkel, The concert Central Park. In 2017 heb ik mijn laatste marathon gelopen. Wel een bijzondere want zo mag je de marathon van Boston wel noemen. Echter, de klad kwam er in, lichamelijk, in de vorm van rugklachten en hoe graag je ook een stukje wilt rennen het ging niet.

Via Loopgroep Nienoord kwam ik terecht bij Fitclub Rodenburg en kreeg aldaar het advies om aan yoga te doen. Schoorvoetend neem ik deel aan de eerste les om vervolgens nooit meer weg te gaan. De rug vaart er wel bij en de rondjes hardlopen worden weer gemaakt. Plannen worden gesmeed voor mijn 20ste marathon en ik schrijf me in voor de marathon van Parijs 2020. Een polonaise tijdens het bedrijfsfeest (mei 2019) begon leuk maar ik werd thuis gebracht met een gebroken enkel. In plaats van rondjes hardlopen werd het kruklopen.

Herstel gaat langzaam, zo langzaam dat ik de marathon van Parijs moet laten schieten en ben ik genoodzaakt het hotel in Parijs te annuleren. De marathon van Parijs zou plaats vinden op dezelfde dag (5 april 2020) als de marathon van Rotterdam. Deze marathon heb ik twee keer gelopen en omdat er dit jaar een groep clubgenoten van Loopgroep Nienoord gaan deelnemen opper ik het plan hun dan als toeschouwer te gaan aanmoedigen.

En toen kwam Covid-19 een bezoekje brengen. Ik ging niet naar de marathon van Parijs. Echter niemand ging naar de marathon van Parijs en ook niemand ging naar de marathon van Rotterdam. Eigenlijk, niemand ging ergens meer heen. Een rare periode breekt aan waarbij het soms in Boerakker drukker is dan op de rondweg. Naast de covid-19 virus raak ik ook in een persoonlijke mentale crisis. Dusdanig dat er ook professionele hulp moest worden ingeschakeld op weg naar mentaal herstel. En ook dit gaat langzaam maar vooruitstrevend om er wellicht sterker uit te komen dan voorheen.

De marathon van Parijs is verplaatst naar 18 oktober dit jaar. Afgelopen week ontving ik een email waarin de organisatie schrijft dat ik een voucher kan aanvaarden die 18 maanden geldig blijft. De marathon is nog niet afgelast en ik heb het vermoeden dat ze hopen dat veel deelnemers een voucher nemen zodat ze de marathon van 18 oktober door kunnen laten gaan met minder deelnemers. Dat zijn er normaal circa 50.000 en dat is veel in covid-19 tijden.

Intussen loop ik mijn rondjes weer en train weer mee met Loopgroep Nienoord. Op aanraden van trainer Henk in de B en de C groep om zodanig mijn enkelblessure te respecteren en rustig te bouwen aan een mooi herstel op weg naar de A groep, de duurlopen op zondag en een mooie marathon in Parijs. Een advies die tot op de dag vandaag goed uitpakt. Die voucher van de organisatie van Parijs Marathon ga ik wel aanvaarden en daarmee op weg naar de Parijs Marathon april 2021.

Tijdens deze rustige duurloop van 11 km geef ik gas in de laatste kilometer en het geeft me een overweldigend gevoel dat ik het nog kan. Versnellen! Voor jezelf winnen. Kjeld Nuis die goud wint, Maverick Vinales (ben ik fan van) die de TT van Assen won vorig jaar, Epke in Londen (weet je nog; ‘Hij staat! “) .

‘Zwoegen’ is de titel van deze blog. Het was het eerste wat in mij opkwam tijdens deze 11 kilometer. Mede door alle gebeurtenissen in de wereld afgelopen week. Het heeft me geraakt, voor mezelf en de mensheid. Bij de kerk in Marum aan de Kruisweg kun je een steentje neerleggen met een eigen tekst daarop geschreven. Ik ga daar deze week maar eens naar toe.

Chrizzz

• 

Zondag 14 april 2019. Na de marathon van Rotterdam vorige week rennen de matadoren van de marathon vandaag door de straten van Parijs. Het besluit heb ik al genomen; mijn volgende marathon zal Parijs zijn in april 2020. Er moet nog veel gebeuren om die missie te volbrengen. Afgelopen week liep ik rond op deze aardbol alsof ik al een marathon had gelopen. Het was de rug die mij behoorlijk parten speelde.

Op het programma staat de KLM Urban Trail Groningen. Geen wedstrijd maar een funrun door de mijn geliefde stad Groningen. Na de koffie neem ik paracetamol voor de rug gevolgd door pannenkoeken voor de energie om vervolgens de Honda Ciciv aan te sporen naar Groningen. Het is frisjes dus de lange tight maar aan ondanks een volle zon.

Een Urban Trail is een hardlopen door het centrum van de stad waarbij je door aansprekende gebouwen loopt. Plekken waar je normaal nooit komt en de stad eens van een andere kant te kunnen zien. Voor de start ontmoet ik buurman Frans en later clubgenoot Rob Holwerda van Loopgroep Nienoord. We hebben er allen zin in!

Ik start in wave 5 om 10:30 uur en ga op ontdekkingsreis die 5 of 12 km gaat duren voor mij afhankelijk hoe het met de rug is gesteld. De eerste plek die we aandoen is het universiteitsgebouw en bibliotheek en museum. We hollen trappen op en neer. In de bibliotheek zitten studenten te studeren totaal niet gehinderd door de lopers. Althans zo lijkt het.

• 

• 

Het tempo ligt niet hoog bij een dergelijk hardloop evenement. Het is soms even wandelen of stilstaan. Het maakt niet uit want er immers ook geen tijdregistratie. We vervolgen onze weg naar de Prinsentuin en het Provinciehuis. Vooral die laatste is toch wel een plek waar je normaal gesproken nooit komt zonder politieke ambities.

• 

• 

• 

We rennen door poptempel Vera en door het Schimmelpennick Hotel en een rondje door Pathé bioscoop om daarna op weg te gaan naar het keuzepunt te gaan. 5 km of 12 km. De rug voelt goed aan en ik besluit bij het Groninger Museum te gaan voor de 12 km. Ben er nu toch en wil dan nu ook alles zien. Het gaat richting Hoofdstation en maken een bochtje om het Peerd van Ome Loeks door het stationsgebouw richting het Emmaviaduct en komen later uit bij hardloopwinkel RunX waar we dwars door deze speciaalzaak rennen.

• 

• 

• 

• 

Het Gasuniegebouw lonkt al aan de blauwe lucht maar voordat we daar zijn duiken we eerst Martiniplaza naar binnen waar we werkelijk de heilige sportvloer van basketbalgrootheid Donar mogen betreden. Na het gasuniegebouw betreden we nog een paar gebouwen van het Alfa college en begeven ons richting de Westerhaven. Hiervoor nog een bezoek gebracht aan Vesta Woonforum. We duiken de parkeergarage in wat toch een vreemde ervaring is en op weg naar Het Kasteel. De vergaderlocatie van de stad.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Het eind is inzicht en via het A-kerkhof bereiken we de Vismarkt. Nog even door de AA- kerk en de Korenbeurs en daar de finish op de Vismarkt. We worden beloond met een medaille en een ontbijt. Het zit erop. De rug hield zich goed en ik ga op weg naar het volgende evenement.

• 

• 

• 

• 

• 

April 2019. Legio –  Run Grootegast. Het is twee jaar geleden dat ik voor het laatst een wedstrijd heb gelopen. De laatste wedstrijd was de marathon van Boston, april 2017, waar ik na de finish de felbegeerde Six Star Medaille in ontvangst mocht nemen.

Het lag in de bedoeling om in het najaar van 2017 een snelle vier mijl te lopen. Het liep allemaal anders. Ischias en rugklachten gooiden roet in mijn hardlopers bestaan. Een periode van fysio, chiropractors brak aan. Hardlopen deed ik bijna niet meer ook als oorzaak dat de motivatie er niet meer was. Een negatieve spiraal die maar moeilijk was te stoppen. Ik heb nu 19 marathons gelopen en die 20^ste moet toch ook in de kast hangen.  2018 gaat roemloos aan mij voorbij en de lichamelijke klachten verdwijnen maar langzaam. Ik besluit krachttraining te gaan doen en ga op yoga. En warempel het gaat de goede kant op en hervat de trainingen bij mijn cluppie Loopgroep Nienoord. Op een laag tempo en boy o boy wat heb ik een conditie verloren ondanks elke dag op fiets naar het werk naar Roden. Bij sommige trainingen loop ik wat achteraan te hakkelen en dat komt je motivatie niet ten goede. Toch komt er langzaam verbetering in en probeer zoetjes aan een marathon te denken. Lauwersmeer Marathon in mei dit jaar lijkt me wel wat. Echter de lange duurtrainingen zie ik nog niet zitten en verandering van baan en twee cursussen volgen zit het er dit jaar niet in. Ik besluit 2019 te focussen op de korte afstand en richt me op de vier mijl van Groningen oktober later dit  jaar.

 

De eerste korte wedstrijd; Legio Run Grootegast 5 km. Zaterdag 6 april 2019.

De gehele dag heb ik lichte last van de rug en heb er een zwaar hoofd in. Toch maar om half drie richting Grootegast en me voor te bereiden om de start om half vier. Grootegast het dorp waar ik de  Mavo heb bezocht in mijn tienerjaren. Waar we in de pauze naar café Helmus gingen om te poolbiljarten. Nu is deze plek ingenomen door de Aldi die trouwens gratis superfood uitdeelde aan iedereen.

 

Na de warming up hou ik me vast aan de gedachte dat ik vaker mee hebt gemaakt dat de rugklachten weggaan als ik op tempo loop.

Om half vier worden we weg geschoten. Aangemoedigd door collega Ferdi ga ik op weg, 5 km hollen door Grootegast. Je moet maar durven. Ondanks alle moderne technieken in mijn horloge besluit ik niet op het klokje te kijken en gewoon op gevoel te gaan rennen. Als ik al een eindtijd in gedachten heb gooi ik het op 25 – 30 minuten. Collega Ferdi heeft op 25 minuten ingezet. Voor mij loopt een deelnemer in een shirt met de Groningse vlag in de inspirerende tekst; oet Grunn. Naar mijn gevoel loopt hij op mijn tempo en besluit hem te volgen maar niet te passeren. Na 1 km gaat het parcours over het industrieterrein. Niet echt inspirerend en de weekend stilte zoals je die op industrieterreinen hebt is voelbaar. Na ons is ook de jeugd ( tot 12 jaar ) gestart. Een jongen loopt al een hele tijd achter mij aan. Af en toe verliest hij wat maar weet zich ook weer te herstellen. Of komt dat door zijn Vader die af en toe op de fiets opduikt en hem aanmoedigt.  Zo kom ik erachter dat hij Matthijs heet en een echt doorzettertje is.

Na dwars door het tuincentrum Drint te zijn gerend bereiken we het 2.5 km punt en besluit ik een tandje lager te gaan. Zoals ik al hoopte zijn de rugklachten vrijwel verdwenen. Begrijp nog steeds niet hoe dit kan. De man met het Groningen shirt loopt iets van me weg. Matthijs daarentegen heeft de spirit gevonden en loopt verder bij mij weg. Die ga ik niet meer inhalen. Bij het 4 km punt ga ik langzaam versnellen en de man met de Groningse vlag op het shirt komt weer dichterbij. Ter hoogte van het benzinestation passeer ik hem en dat voelt best goed en dan nog links af de Hoofdstraat weer op en op weg naar de finish bij het gemeentehuis. Nog steeds heb ik geen idee op wat voor tijd ik loop maar weet zeker dat het wel onder de 25 minuten moet zijn. En het klopt want bij het passeren van de registratiematten van Sportscom noteer ik een 23 minuten en 37 seconden en daar kan ik  best mee terug naar Boerakker. Ik feliciteer Matthijs met zijn prestatie en bedank de man met shirt met de vlag van Groningen. Hij fungeerde als een geweldige pace maker.

Vandaag zondag 7 april loop ik niet al te fit door huis. Het deert me niet want ik heb gisteren wel mooi 23 minuten neergezet op de 5 km.  Volgende event; KLM Urban Trail run door de stad Groningen volgende week zondag. Niet op tijd lopen maar voor de fun rennen door gebouwen.

De marathon van Boston en het halen van de Six Star Medaille heeft nog wel een paar weken vrolijk gedanst in mijn hoofd. Ik mag me nu een ‘Six Star Finisher’ noemen een uitdrukking die iedereen wereldwijd kent die rond rent in het marathon wereldje. Het was een mooie periode van jaren die achter mij liggen en als het dan ook uiteindelijk lukt is het voldane gevoel een heerlijk maar ook een dankbaar gevoel. Dankbaar dat ik dit kan doen en dankbaar dat ik ook vrij snel in een vliegtuig kan stappen en mijn doelen kan najagen. Is niet aan een ieder voorbestemd.

 

Nieuwe doelen moeten worden bedacht om mijn lijf in conditie te houden. Dat doel was er ook wel; Ultra lopen. Een ultraloop is altijd langer dan een marathon en verschilt per run. Denk maar aan de 60 km van Texel en de 100 km van Winschoten. Die laatste had ik al een paar jaar in het vizier en overweegde ook deze dit jaar te gaan lopen in september. Tijdens de trip in Tromso, Noorwegen, wilde ik het besluit nemen wel of niet. Het besluit viel niet in Tromso omdat ik me niet goed voelde en stelde het besluit uit tot na Boston april 2017. De aanloop naar Boston was ook niet geweldig door de lichte rugklachten die ik had. Rugklachten die nu zijn verdwenen en waarbij ik nu voorzichtig de conclusie heb getrokken dat lange duurlopen niet goed zijn voor mijn rug. En daarmee is het verdict uitgesproken. Geen ultralopen voor mij. Luisteren naar je lichaam is altijd nog de beste remedie om fit en gezond te blijven.

Die marathons blijf ik nog wel even lopen. In november met de loopgroep naar Athene. Daarover later wel meer via dit medium. Probeerde nog even te snuffelen aan een trailrun maar door een licht griepje ging dat feestje ook niet door.

Eind april kwam de vier mijl van Groningen weer in het vizier. Mijn hardloopvirus heb ik daar eind jaren tachtig opgelopen. Als ik nu eens ga trainen voor een vier mijl en dan in oktober op de Vismarkt in een persoonlijke toptijd ga finishen. Het was nog begin mei toen ik dit bedacht en ging voortvarend te werk door gelijk maar een trainingsschema op te stellen. Paar dagen later nog wat bijschaven en voila; gereed, schoenen aan en rennen. Nait soez’n, moar deur broez’n.

Het schema bestaat alleen maar uit intervallen waarbij ik de trainingen van Loopgroep Nienoord gebruik als afwisseling en onderhoud. De intervallen beginnen met 10* 100m en gaan geleidelijk op naar 10 * 1000 m. Elke training analyseer ik en volg ik de ontwikkeling van de gedane arbeid. In de afbeelding hieronder zie je de resultaten tot dusver. De rode balkjes is de doelstelling de oranje balkjes geven de daadwerkelijke training weer en moeten onder de rode blijven.  Die zitten nu nog steeds goed maar naar verloop van tijd gaan de trainingen wel zwaarder worden en is het aan mij om het ook zo te houden. De gele lijn is het trainingseffect, wat wil zeggen in hoeverre ik mijn conditie heb verbeterd. Hoe hoger die lijn, hoe beter.

Wat is dan de doelstelling? De rode balkjes zijn ingesteld op een tempo van 4 minuut en 1 seconde op de kilometer en dan zou ik, als het lukt, een 25 minuten op de klok gaan zetten in Groningen.

Dit gaat mij de deze zomer wel bezig houden en de meeste training ga ik lopen op mijn intervalfietspad net buiten Boerakker. Vanaf het begin tot aan de uitvoegstrook van de A7 is het 1000 meter. Hier wil ik de basis leggen voor een snelle vier mijl.

 

Ik heb plaats genomen in een vliegtuig van Delta Airlines.  Op zich niet zo bijzonder maar als ik naar het vluchtplan kijk op het schermpje voor mij en als  eindbestemming  ‘Logan airport Boston’   zie geeft het me een behaaglijk gevoel; het is gelukt en ik ga de marathon van Boston lopen. Boston is niet zo maar een marathon. Nee, Boston is BOSTON. De oudste stadsmarathon ter wereld en ik mag mee rennen in de 121ste editie die nu op het programma staat. En ik sta als gekwalificeerde deelnemer ingeschreven en dat versterkt mijn behaaglijk gevoel.

Deze reis maak ik met een groep van Run2Forty2 uit Haarlem. We zijn met 26 lopers met hier en daar wat aanhang. Na aankomst in Boston begeven we ons eerst naar de expo aan Boylstonstreet nabij de finish van de marathon. Op de expo haal ik mijn startnummer. De mevrouw die mij het pakket overhandigde wil alles van mij weten. Hoe lang was het vliegen, hoe vaak ben je al in Boston geweest, waar ben je nog meer geweest en vooral wat was de mooiste marathon? Maar bovenal is ze ongelooflijk trots om als inwoonster van Boston mij te mogen ontvangen en het felbegeerde startnummer te mogen overhandigen. Ze wenst me heel veel succes toe en dat ik een geweldige tijd mag hebben in Boston.

Vervolgens op zoek naar de stand van Abbot, de hoofdsponsor van de ‘Six World Marathon Majors’. Voor mij is Boston de laatste in de rij van zes. New York, Londen, Chicago, Tokio, Berlijn. Mijn gegevens worden nogmaals gecheckt en het licht gaat op groen. Van de, alweer,  aardige dame ontvang ik een sticker in de vorm van een ‘6 star’ die vervolgens op de achterzijde van mijn startnummer wordt geplakt. Nu hoef ik alleen nog maar de finish te halen. Moet nog wel even gebeuren.

We hebben de beschikking over een luxe hotel. Voor mij alleen een kamer van 10 bij 5 meter (echt nagemeten), enorm groot bed, zithoek en een  groot TV scherm. Om uigerust aan de start te verschijnen moet wel gaan lukken. Een foto zegt meer dan veel woorden bij deze (klik op de foto’s voor vergroting);

Op zaterdag nemen we deel aan een bike- tour door de stad met een gids. Grappig om mee te maken hoe een Amerikaan, ons Nederlanders, gaat uitleggen hoe je moet fietsen. Compleet met uitleg waar je voor – achterrem zit en hoe je die  moet gebruiken. We laten het over ons heen komen en genieten van een heerlijke zaterdagochtend fietsen dooreen stad die ik vooral wil kenmerken als vriendelijk en toegankelijk.

We fietsen ook langs Fenway Park. Een van de oudste Honkbal stadions van Amerika. Een stadion die dat ook uitstraalt en voor de liefhebbers vol sporthistorie. Thuisbasis van de Boston Red Sox. Via de concierge van het Hotel kon ik aan kaarten komen a 100 dollar per stuk op de avond voor de marathon. Heb het maar niet gedaan en gekozen voor een goede nachtrust. Keuzes maken.

 

Op zaterdagmiddag lopen we met de groep een verkenningsrondje in het finishgebied. Onze reisleider Sam verteld ons met een groot enthousiasme wat er allemaal met je gaat gebeuren in je laatste mijl van de marathon en als je de laatste scherpe bocht naar links maakt en dan Boyltonstreet op loopt en de finish ziet liggen. In die laatste mijl zit nog een behoorlijke tunnel waar ik al met pijn in mijn ogen naar kijk. Terug in het Hotel krijgen we in een zaaltje nog een laatste briefing. De weersvoorspelling is voor de lopers slecht. Het gaat warm worden. Een voordeel is dat we de wind in de rug hebben. Sam weet meteen onze dromen aan diggelen te smijten; “Als je denkt hier een persoonlijk record te gaan lopen vergeet het maar. Kansloos”. Boston is geen gemakkelijk parkoers die je een paar keer moet hebben gelopen om te achterhalen hoe je deze snel kunt lopen. Het hoogteverschil tussen start en finish is gunstig maar de vele heuvels tijdens deze afdaling maken het je moeilijk. En dan is er nog de heuvel op 20 mijl met de veelbelovende bijnaam; Heartbreak Hill. Het verhaal gaat dat lang geleden de loper aan kop zeker wist dat hij ging winnen. Echter tussen het 20ste  en 21ste mijl ging hij kapot vanwege de toch wel pittige heuvel. Hij won niet en verklaarde later dat op die heuvel zijn hart was gebroken. Heartbreak Hill was geboren.

 

De grote dag is aangebroken en als ik de gordijnen vroeg in de ochtend open sla wordt ik begroet door zonnestralen. Boston ontwaakt en maakt zich op voor een geweldige sportdag. Om acht uur begeef ik me naar Commonpark dicht bij het finishgebied. Hier stappen alle deelnemers in de bekende gele schoolbussen. Een gigantische logistieke operatie omdat ruim 30.000 lopers naar het plaatsje Hopkinton moeten worden gebracht voor de start. De bussen rijden in groepen van ongeveer 15 bussen. Bij elke bus een vrijwilliger met een groene en rode vlag. Zodra een bus vol is gaat de rode vlag omhoog. Als bij alle bussen de rode vlag omhoog is wordt het sein gegeven voor vertrek en gaat de colonne in één keer rijden. De volgende colonne lege bussen staat al weer gereed voor de volgende groep. De vrijwilligers bij de bussen doen hun werk met veel enthousiasme, ze zingen,dansen en wensen iedereen succes. Als ik een selfie wil maken staat er al iemand naast me en biedt aan de foto te maken. Ik weet een plekje op de eerste stoel van de bus te bemachtigen en dat geeft me een mooi uitzicht. Als we de stad uitrijden worden we uitgezwaaid door de inwoners van Boston. Dit heb ik nog nooit meegemaakt, zo trots is men hier op deze marathon en zo trots zijn ze op de deelnemers die deze marathon gaan lopen. Ik zie een jongen boven op een transformatorhuisje staan en hij heeft een hele grote vlag bij zich met de tekst; Boston Strong. Het raakt me en voel de waterlanders opkomen. De bomaanslagen zijn ze nog niet vergeten en ze zullen er ook nooit aan toegeven. De beveiliging is enorm. Als deelnemer mag ik alleen een klein doorzichtig plastic zakje meenemen die ook nog eens wordt gecontroleerd. Toeschouwers in Boston zelf worden ook gecontroleerd op wat ze bij zich hebben. Rugzakjes zijn vandaag een ‘No Go’. Zowel voor deelnemers als toeschouwers.  De colonne bussen draait snelweg 90 op en we beginnen aan een rit van 45 minuten. Boven ons cirkelen helikopters om alles in de gaten te houden.

 

De marathon start dus in Hopkinton en via een provinciale weg gaat het parkoers richting downtown Boston. De deelnemers worden gedropt bij de plaatselijke high school in afwachting van het moment dat de speaker groepen deelnemers oproept naar de start te gaan. Het terrein is groot en je kunt je te goed doen aan drinken, voedsel en vooral relaxen. Het lichaam rust geven want deze moet nog behoorlijk aan de bak de komende paar uur. Om 2 minuten voor 10:00 uur  scheren twee straaljagers laag over ons heen. Twee minuten later is dan de start van de marathon en zijn de toppers los. Mijn startnummer kleur, blauw, wordt tegen 11:00 uur opgeroepen en de blauwe startnummers begeven zich naar de start. Eenmaal in het startvak stijgt de de spanning want het gaat nu toch wel echt gebeuren en er is geen weg meer terug. De speaker staat een moment stil bij de bomaanslagen in 2013 en in stilte gedenken we de slachtoffers. Later hoor ik dat twee slachtoffers van de aanslagen welke hun benen hebben verloren vandaag weer aan de start staan in een rolstoel. Ik sta naast een kerk en via een spandoek wordt ik gezegend doe wat laatste strekoefening en plotseling klinkt ook voor ons het startschot.

 

26,2 mijl Amerikaans asfalt ligt voor mij om te bedwingen met gelijk de wind in de rug maar wel met de volle zon op je  lijf. De inwoners van Hopkinton zwaaien ons uitbundig uit. Gelijk valt me op dat er om de circa 200 meter een agent staat aan weerszijden van de weg. Dit beeld zal gelijk blijven tot aan de finish en je vraagt je dan weer af in wat voor een tijd we tegenwoordig leven. In 2013 waar vlak voor de finish twee bommen tot ontploffing werden gebracht. Een plek waar ik straks ook zal langs lopen net zoals de renners in 2013. Drie van hen haalden de finish niet en kwamen te overlijden. Ruim 200 mensen raakten van licht tot zwaar gewond. Een rare plek om te staan wetend dat het gewoon mensen waren zoals ik die een stukje gingen rennen. Mensen die langs de kant stonden om hun geliefden te zien finishen in een marathon.

 

Als ik Hopkinton heb verlaten wordt het wat stiller langs de kant. De eerste mijlen gaan behoorlijk naar beneden en dan heb je de eerste valkuil al te pakken. Het tempo gaat dan te snel omhoog zonder dat je er erg in hebt. En het gaat ook nog makkelijk want je bent nog niet moe, je zit vol adrenaline. Het lukt me vrij aardig de rem er op te houden, ook al gaat het soms toch nog te snel,  want ik heb de spiertjes nog een lange tijd nodig. De weg is breed en ik kan goed de weg vinden zonder te worden gehinderd door andere lopers. De verzorgingsposten doemen af en toe aan weerszijden van de weg op. Eerst altijd rechts en als je die gepasseerd ben aan de linkerzijde. De posten zijn goed ingericht met eerst sportdrank en daarna water om die vieze smaak van Gatorade weer weg te spoelen. En ook hier weer het enthousiasme van de vrijwilligers die je toch ook wel weer nodig hebt op deze reis.

Een reis waarvan je eigenlijk wilt dat het niet mag stoppen. De reis brengt je van dorp tot dorp. Tussen de dorpen is het veelal wat rustiger en  ga je het gevecht met jezelf en je medelopers aan. Hoe verder we onderweg zijn hoe stiller het ook wordt op deze stukken. Als het volgende dorp opdoemt kom je in een warm bad terecht. De inwoners staan rijen dik aan weerszijden van de weg. Ze houden kartonnen billboards op met teksten die de lopers een steuntje in de rug bieden. Voorbeeld van zo’n tekst; ‘ You are working harder then our president’.
Door het mooie weer staat in vele tuinen de barbecue aan en loop je af en toe door een barbecuelucht. Mensen staan op de daken voor een beter uitzicht. Ongelooflijk wat je hier meemaakt. Op elk kruispunt is wel wat te zien. Veel toeschouwers dragen blauwe t-shirts met de opschrift;’ #Boston strong’ of #OneBoston.

Dan ter hoogte van mijl 13 het punt waar we in de briefing voor zijn ‘gewaarschuwd. Ik zag zelfs een korte documentaire over het fenomeen. The Schoolgirls. Tussen mijl 13 en 14 staan ze; een grote horde meisjes van de plaatselijke high school. En ze hebben allemaal een billboard bij hun met hele duidelijke teksten. Komt nog bij het geschreeuw wat ze produceren en je hoort ze al ver van te voren. Nu hadden we de wind in de rug dus dat ging niet op; wel na het passeren hoor je ze nog een tijdje.

Op weg naar Heartbreak hill bij mijl nummer 20 oftewel het ongeveer het 32 kilometer punt. Waarschijnlijk door het waarschuwingen voor deze heuvel in de briefing weet ik deze goed te nemen. Het viel me eigenlijk nog wel mee om eerlijk te zijn. Toch voel ik wel iets in mijn linker hamstring. Een licht pijntje waar ik de diagnose aan vast moet stellen van een beginnende kramp. Ben dan ook blij het enorme opblaasbare reclamezuil te zien met de tekst ‘The Heartbreak is over’.

Ik maak mij op voor de finale. De laatste mijlen op weg naar die felbegeerde medaille van de Boston marathon maar ik moet wel op mijn hoede zijn. Die hamstring protesteert nu niet voor de lol. Door het warme weer, uiteindelijk 24 graden, heeft de organisatie kennelijk extra verzorgingsposten ingericht. Na elke mijl treffen we de vrijwilligers aan met bekertjes sportdrank en water. Even de benen rust geven en dan weer gaan. Ook door het warme weer staan er af en toe sprenkelinstallaties om de renners af te koelen.

Met nog drie mijl eindelijk in zicht; de hoogbouw van Boston. Ik herken ze en de finish is nu dan echt in zicht. De laatste mijl gaat in en dan schiet toch even de kramp erin. Ik stop en rekken en strekken en de kramp trekt weg. De laatste mijl doe ik voorzichtig aan want ik wil gewoon hardlopend finishen. Nog een tunnel te gaan, rechtsaf 200 meter stijl omhoog en bij de brandweerkazerne links af en daar zie ik de in de verte de finish. Dan weet ik het zeker; ik ga het gewoon halen. Op weg naar de finish van de Boston marathon. En niet zomaar een finish; ik ga zal gaan finishen als een ‘Six Star Finisher’. Zo noemen ze iemand die de Six Majors gaat voltooien. Ik ga er iets moois van maken en doe alsof al die duizenden, langs de kant weten, dat ik een “Six Star finisher ben en ik begin uitbundig te zwaaien en maak van die laatste 500 meter de mooiste 500 meters.

En als je dat ook nog gaat filmen ziet dat er als volgt uit;

 

Na de finish ontvang ik al snel de medaille en ik ontvang hem met trots. Maar ik mag nog een tent verder. De stand van Abbot World Major Marathon. Want ik heb ze nu alles zes en mag nog een medaille in ontvangst nemen. Ik wordt verwelkomt door twee mooie dames en mijn startnummer wordt gecontroleerd. En dan komt een opmerking van hun die ik niet zag aankomen: ‘I like your shorts, is this for swimming? ‘ Ik moet even tot 10 tellen en vertel met een rustige stem dat het een running short is. De beide dames gaan uit hun bol als ze ook nog zien dat het logo van de Boston marathon er ook op gedrukt staat. ‘This is awesome, where did you got those?” Wederom rustig wijs ik hun de richting van de Adidas Runbase Store 50 meter verder op waar ik de dag ervoor de short had aangeschaft. Toegegeven hij is best wel mooi.

 

Na alle plichtplegingen van foto’s laten maken verlaat ik de drukte op weg naar het hotel die 500 meter van de finish is. Onderweg wordt ik aangesproken en gefeliciteerd door vreemden als ze de Six Star Medaille om mijn nek zien hangen. Van Run2Forty4 ontvang ik tijdens de afterparty nog een oorkonde en daarmee sluit ik een hoofdstuk af in mijn hardloop loopbaan.

De dag na de marathon is nog een keer de stad in en voor toerist spelen. Een impressie van Boston;

 

Op dinsdagavond brengt Delta Airlines ons weer terug naar Amsterdam. Het gaat een opmerkelijke vlucht worden. De winnaar van de marathon de Keniaan Geoffrey Kirui zit twee stoelen bij me vandaan en later blijkt ook de winnares Edna Kiplagat ook in het vliegtuig te zitten. Na aankomst in Amsterdam lopen ze met z’n tweeen richting de uitgang van Schiphol. Niemand die ze herkend maar ze lopen er wel de twee helden van de Boston marathon 2017.

 

 

Daar hoog in het Noorden waar het altijd koud is, waar de kerstman ergens moet wonen met zijn rendieren. Die kerstman heb ik niet gezien, de rendieren wel. Er waren twee vliegtuigmaatschappijen voor nodig om mij er te brengen. De KLM en het Noorse Wideroe met een propeller toestel. Passeer de poolcirckel en vlieg nog eens 400 km verder in Noordelijke richting en zet dan de landing in. De kans is groot dat je dan terecht komt in de Noorse provincie Troms en gaat landen op het vliegveld van Tromso. Tenminste zo is het mij wel vergaan.

Tromso wordt ook wel het ‘Parijs van het Noorden’ genoemd. Met 70.000 inwoners, een universiteit met, hoe kan het ook anders, veel artic researchachtige bezigheden maakt Tromso een levendige stad. Een gids vertelde me dat het een plaats is met een open mind. Een moderne stad met strakke designs in de huizen. Een stad waar van alles te doen is maar toch ook iets heel essentieels uitstraalt; rust. Een Zwitser verwoorde het heel erg treffend; Als bij ons de eerste sneeuw valt raakt iedereen in de stress van het komende winterseizoen. In Tromso worden ze er niet koud of warm van. Het dagelijkse leven gaat gewoon rustig doen en ze doen wat ze moeten doen.

Walvissen..
Na een koude nacht bij een temperatuur van -17 Graden begeef ik me de volgende ochtend naar een boot waarvan de gids en de kapitein mij beloven dat ik walvissen ga zien. Een poging dan want de natuur laat zich niet regisseren. Het is een mooie ochtend als we de haven van Tromso uitvaren en door één van de vele fjorden varen we ‘richting’ open zee. In Tromso is het niet de gehele dag donker. Echter de zon krijg je niet te zien en die blijft verscholen onder de horizon. Het (schemer) licht wat er dan nog wel is noemen ze het poollicht. Tijdens mijn verblijf is het om 10 uur in de ochtend (schemer)licht en vanaf 14:00 uur is het weer donker. Op de boot is deze ochtend het poollicht geweldig om te zien. Mooie kleuren tekenen zich af aan de hemel. Het vriest behoorlijk en de wind van zee is ijzig koud. De gids verteld ons een verhaal over het verleden en het heden van Noord Noorwegen. Leuk hierbij is het verhaal van Willem Barentz (zie vorige blog) die ooit eens hier de wateren heeft bevaren. Wel onder andere omstandigheden. Wij gaan nu gehuld in thermokleding en krijgen soep en koffie. De gids wordt enthousiast als ze hoort dat ze landgenoten van Willem Barentz aan boord heeft. Ze is onlangs nog op Terschelling geweest en vond het een prachtig eiland. Intussen laten de walvissen zich zien, voornamelijk Orka’s. Ze zwemmen in kleine groepen om de boot heen. Hoogtepunt is het zien van een bultrug die zich langzaam rakelings langs de boeg voortbewoog.

Sledehonden.
Op het wensenlijstje staat ook met sledehonden gaan sleeën. Ik werd het gewaar dat dit ook in de avonduren kon plaats vinden. Als je daarbij dan ook nog het Noorderlicht zou kunnen zien was het een dubbele klap. Met een kleine groep vertrekken we met een busje en rijden circa 50 km door een besneeuwd Noors landschap. Bij aankomst worden we gestoken in thermopakken en gaan we op weg naar de honden die ons vrolijk verwelkomen en er zichtbaar ongelooflijk veel zin in hebben. Ik deel mijn slee met een Australische jongen. Eén staat achter op de slee en mag de rem bedienen terwijl de andere relax op de slee mag zitten. Halverwege de rit verwisselen we van plaats. We hebben zes honden voor de slee en het gaat een onvergetelijke ervaring worden. Tijdens het sleeën worden de honden stil en we onderweg genieten we van de bergen om ons heen. Vanwege de duisternis voel je je heel klein worden en geniet je ademloos van de natuur om je heen. Plotseling is er nog een glimp van het Noorderlicht. Na afloop doen we ons te goed aan warme chocolademelk en soep.

De Halve Marathon.
Op zaterdag is dan de halve marathon. Ik ben de hele week al niet fit en zal deze wedstrijd dan ook niet gaan aangrijpen om een toptijd neer te zetten. Dat zal ook niet zo snel gaan gebeuren want de route is besneeuwd. Ik laat zelfs mijn horloge in het appartement liggen en ga lopen als een toerist en wil simpelweg genieten van alles om mij heen. De start is om drie uur in de middag en de duisternis is al weer ingevallen. En kwartier voor de start krijgen de deelnemers een heuse warming up met mooie dames en heren op het podium die onder opslepende muziek de oefeningen voor doen. Als het startschot valt sneeuwt het licht en er staat een stevige wind die toch behoorlijk koud aanvoelt. Goed ingepakt begin ik aan mijn 21.1 kilometer. We worden uitgezwaaid door de Noren en duiken de duisternis is. Het parkoers is uitgezet met om de 100 meter een fakkel. Het parkoers is geheel verhard met een laag harde sneeuw. Gelukkig geven mijn trial schoenen goed grip. Het is licht heuvelachtig en we lopen over het algemeen over wandelpaden. Hier en daar staan groepje Noren met Noorse vlaggetjes ons toe te juichen; “Heja Heja Heja Heja Heja….”. Ter hoogte van het vliegveld trotseren we een heuse hagelbui met stevige wind opzij. Ook deze medaille krijgen we niet cadeau. Het deelnemersveld bestaat uit circa 900 deelnemers uit 33 verschillende landen met een de Nederlanders op de zesde plaats. Je komt ons ook overal tegen. Na 21.1 km finish ik in een tijd van ….. Geen horloge om dus geen tijd. Mijn eindtijd zal wel in de uitslagenlijst staan maar ik heb er nog niet naar gekeken. Wat was dit toch heerlijk om te rennen zonder de klok er steeds bij te hebben. Lopen op gevoel heeft me nog nooit zo’n tevreden gevoel opgeleverd. Ga ik vaker doen.

Noorderlicht.
Hoofdoel van deze trip was om het Noorderlicht te kunnen zien. De natuur laat zich niet regisseren en het is dus maar afwachten. Ik ga met een groepje en een gids in een busje op jacht naar het Noorderlicht. In Tromso is het op deze zondagavond zwaar bewolkt dus gaan we rijden en op zoek naar plekken waar minder bewolking is. Het brengt ons deze avond tot in Finland ( was ik ook nog niet geweest dus mooi meegenomen). De gids heeft allerlei apps waarin hij de beste plek op zoekt. Af en toe stoppen en gaat hij een tijdje buiten staan om de lucht met eigen ogen te bekijken. Het brengt ons dus in Finland om een verlaten plek midden in de wildernis. De gids maakt een vuurtje zodat we enigszins warm kunnen blijven. Het is nog steeds bewolkt maar de Maan is zichtbaar en dat is een goed teken aldus de gids.
En dan opeens trekt de bewolking weg en zien we een groene heldere streep aan de hemel. Plotseling gaat de streep bewegen en vormen zich in het groene licht weer andere kleuren. Dansende vlammen in de lucht. Menig choreograaf zou hier jaloers op zijn. Dit is zo adembenemend mooi dat als ik een kunstgebit had deze nu was uitgevallen. Het verschijnsel is het gevolg van explosies midden in de zon en is dan circa 18 uur later vanaf de aarde zichtbaar. Een mooier cadeau op mijn 55ste verjaardag kon ik niet wensen. Het is al diep in de nacht als het busje me weer afzet in Tromso en ik bedank onze gids Tom en val even later in diepe slaap.

Rendieren.
Zeg je Noorwegen dan zeg je rendieren. Op de laatste dag naar de Sami bevolking. Dit is een nomadenvolk wat lange tijd niet werd geaccepteerd door de Noorse regering. Gelukkig is daar nu verandering in gekomen en behoren de Sami tot de Noorse cultuur. Dit nomadenvolk die in vervlogen tijden mee reisden met de rendieren. We bezoeken een Sami die samen met zijn rendieren even buiten Tromso zijn tent (Lavvu) heeft opgezet. Elk rendier in Noorwegen behoortis eigendoem van een Sami. Maar vraag nooit een Sami hoeveel rendieren hij bezit. Dat hoort niet. We maken een sledetocht met de rendieren en mogen ze afloop voeren (mos). In de lavvu worden we getrakteerd op rendiersoep met koffie en horen we verhalen over de Samibevolking die tegenwoordig een eigen parlement hebben.

 

Weer thuis ga ik me richten op het volgende avontuur; Boston marathon om de cirkel van de zes grootste wereldmarathons te kunnen voltooien.

Daar lag het dan op de deurmat, spreekwoordelijk want ik heb geen deurmat, een kaartje uit Boston. Met een duidelijke tekst; Confirmation of Acceptance.

Het ultieme bewijs dat ik mee mag rennen in de 121ste editie van de Boston Marathon op 17 april 2017. Ook het ultieme teken dat ik mijn lijf in gereedheid moet brengen om de 26 mijlen te volbrengen op die magische datum 17 april 2017.

Maandag 5 december gaat het voorbereidingsschema los en ik heb gekozen voor een zwaar schema. Waarom?  Ik keek vandaag naar het Worldcup Schaatsen en zag Dai Dai Ntap de 500 meter winnen. Iedereen verrast en vooral hijzelf. Via Twitter volg ik al geruime tijd onze Nederlandse topsporters. Hoe ze zich voorbereiden op belangrijke wedstrijden. Ik leer daarvan en probeer het te kopiëren. De marathon van Boston ga ik niet winnen, maar een persoonlijk record neerzetten zou toch wel leuk zijn. Als bekroning voor al het trainingswerk wat ik moest doen om  volgend jaar aan de start te kunnen staan in Boston.

Een zwaar schema houdt nu in dat ik 6 trainingen per week ga afwerken waarbij de maandag een rustdag is. Komt mooi uit want op maandagavond heb ik de repetitie avond van de plaatselijke toneelvereniging. Het schema wat ik  ga volgen komt van de Boston marathon organisatie. Die zijn in mijlen en niet in kilometers. Ik heb hier bewust voor gekozen om te gaan wennen aan mijlen en niet aan kilometers zoals wij gewend zijn. Tijdens de marathon van New York in 2006 kan ik me nog heel goed herinneren dat ik toen dacht tijdens de run dat de afstand 23 mijlen bedroeg. Echter het is  26 mijl. En ik  moest nog 4.8 km verder om te kunnen finishen.

Hard trainen betekent ook gezond eten en drinken. De tijd van eiwitpoeders heb ik gehad. Elke dag een eitje, chocolademelk en na een training magere kwark met verse vruchten geeft je al een behoorlijke extra basis om de trainingen te kunnen doorstaan. Daarnaast voldoende slaap en het bier laten staan. In plaats van bier één glas rode wijn schijnt goed te zijn. Daarom slok ik dit weekend het laatste biertje van 2016 weg en de volgende is in Boston met de medaille in de hand.