Al vroeg in de zaterdagochtend stuur ik mijn Honda richting Holwerd op weg naar de boot die mij en vele collega lopers naar Ameland gaan brengen voor de 10e editie van de Ameland Adventure run. Ik doe mee met de halve marathon, 21.1 km rennen door bos, duinen en over het strand en de dijk. Een evenement wat zich de laatste jaren mag verheugen in een stijgende populariteit. Maar liefst 1500 sporters wagen de oversteek naar het Waddeneiland om daar de strijd aan te gaan met de elementen van de natuur ver weg van het vaste land. Twijfel overheerst in mijn hoofd of ik er wel goed aan doe om deze strijd aan te gaan. De Nienoordcross, de zaterdag ervoor, heeft mijn lichaam nog steeds in haar greep. De heuveltraining de dag erna in de Zuursche Duinen hebben hier ook niet erg aan bijgedragen.

Bij Holwerd staat een groot bord langs de weg met de tekst: Oudjaarsverereniging Marrum wenst u veel loopplezier. Bij de terminal worden we verwelkomd door het dweilorkest ‘De Woodkapel’ voor de juiste stemming om er een mooie dag van te gaan maken. Het dweilorkest gaat ook mee met de boot en later horen we hun speelse klanken nog regelmatig in Nes gedurende de dag. Ik ben in gezelschap van drie leden van Loopgroep Nienoord. Jan Horenga, Tini Huisma en Elly Rooda. Op het eiland worden we verwelkomd door nog twee leden Liset de Groot en Roland Niehaus die ervoor hebben gekozen het gehele weekend op het eiland te verblijven temeer om dat ze beiden dit weekend jarig zijn. We beginnen dan ook met koffie/thee met  appelgebak en voor sommigen een flinke dot slagroom er op. Nog een feestelijk moment is dat de nieuwe clubkleding gereed is. Jan, Tini en Elly zijn dan ook de eersten die namens Loopgroep Nienoord uitkomen in de kleding bij een officiële wedstrijd.

Tini Huisma, Elly Rooda en Jan Horenga in de nieuwe clubkleding Loopgroep Nienoord

Naarmate de start dichterbij komt probeer ik een strategie te bedenken hoe ik op een verantwoorde wijze deze halve marathon kan volbrengen. Het gaat een kwestie van ‘inhouden’ worden. Lopen met de handrem aangetrokken lijkt op zich niet moeilijk maar valt in de praktijk vaak tegen. Vooral als je andere lopers ziet die je eerdere wedstrijden bent tegen gekomen en het wedstrijdelement weer gaat winnen in je afweging de juiste strategie te bepalen. Ik raak dieper in gesprek met Tini. Het is haar wens om onder de 2 uur te finishen en mijn strategiepuzzel valt ineens met alle stukjes op de goede plaats. Ik ga ‘pacen’ en probeer de wens van Tini in vervulling te laten gaan met als mooie bijkomstigheid dat ik op de rem loop en hiermee een goede training kan doen in wedstrijdverband.

Rond kwart voor twee klinkt het startschot in Nes en honderden lopers beginnen aan hun tocht. Vorig jaar liep Tini 2:15:15 en om daar nu 2:00:00 , of daar iets onder, van te gaan maken gaat nog een hele opgave worden. Ik heb ook nog nooit een taak als pacer gehad en hebben we ook niet samen getraind. Tijdens de eerste kilometer moet ik ook nog een berekening gaan maken hoeveel minuten we over een kilometer moeten gaan doen. Hoofdrekenen is niet mijn sterkste punt en daarom doe ik het bij benadering en kom tot de conclusie dat we steeds ergens gemiddeld rond de 5 minuut en 40 seconden moeten lopen om het gewenste resultaat te halen.

De eerste kilometer gaat in 5:21 en Tini geeft gelijk aan dat dit wel aan de snelle kant is. Ik moet ook even het ritme zien te vinden. Kilometer twee gaat al mooier in een 5:39. We duiken het bos in over een smal en glibberig bospad. Het is er druk en de nodige boomwortels die uit de grond steken doen ons verplichten het rustiger aan te doen. Met als gevolg een 6 minuut 11 op de kilometer en hier zullen we ergens verder op een halve minuut op goed maken. We lopen het strand op en worden getrakteerd op een geweldige, adembenemende natuurervaring. Rechts de duinen, links de Noordzee en een strakblauwe lucht. De wind in de rug en we kunnen het tempo weer terug pakken. Zes kilometer strand ligt voor ons te wachten. Langs de vloedlijn is het strand hard genoeg om lekker te kunnen lopen. De Noordzee is kalm en het lijkt alsof de golven dansen op de deining en ons aanmoedigen. Zo kun je wel uren en uren doorlopen. Twee keer moeten we even het strand af en dan weer terug. Deze opgangen zijn zwaar vanwege het mulle zand waar je door heen moet. Tini heeft het hier moeilijk mee merk ik en adviseer haar kleine stapjes te nemen en hierdoor weten we ook deze kilometertijden onder de 6 minuten te houden. Na tien kilometer verlaten we het strand en lopen we door de duinen op weg naar de andere kant van het eiland. Op weg naar de dijk langs de Waddenzee. Onderweg kletsen we over van alles en nog wat echter geeft Tini aan niet meer te willen praten. “Ik zeg niets meer, praat jij maar”. Ook wil ze geen tussentijden meer weten en ik hou me keurig aan deze opdracht. Die tussentijden lopen op. Nog wel onder de zes  minuten maar met tijden rond 5:47 ga je niet onder de twee uur lopen. Gestaag verhoog ik het tempo en Tini blijft goed volgen. Soms naast mij en dan weer achter mij om uit de wind te blijven. We lopen over de dijk met links  een mooi uitzicht over de Waddenzee. We hebben lopen nu tegen de wind in en Tini loopt mooi in mijn slipstream en af en toe klokken we een lage 5:35 op de kilometer. Bij de verzorgingspost ter hoogte van kilometer 16 verliezen we veel tijd en komt er een 6:02 op mijn klokje te staan. Brrrr, dit moeten we niet hebben en maan Tini met lichte druk aan om toch maar weer mee te komen. Mijn gps horloge verschaft mij veel informatie en toch ben ik vergeten het schermpje met de totaaltijd in te stellen. Gelukkig heeft Tini die wel en ik vraag bij kilometer 20 naar de totaaltijd op dit moment. 1Één uur en  54 minuten is het antwoord en ik vraag niet naar de seconden en hoop dat het een lage 54 is. Dit gaat er om spannen en stook Tini op  om toch een tikkie te versnellen. Laat die Sebaldeburen mentaliteit maar eens zien. Ik blijf tegen haar praten. Nog 900 meter, 500 meter, we kunnen de speaker al woordelijk verstaan. De laatste volle kilometer gaat in  5:31, ik pak haar bij de hand en sleep haar mee door de straten van Nes op weg naar die Zwarte boog waar speaker Harm Noor gereed staat met het zwart/witte geblokte doek.

We klokken een eindtijd van 2:00:11 en dat is net niet genoeg om Tini een persoonlijk record  (record is : 1:59:59) te bezorgen. Maar wat scheelt het weinig en met een verbetering van 15 minuten en 4 seconden ten opzichte van vorig jaar mag je wel spreken van een geweldige prestatie. De kilometertijden; 5:21, 5:39, 6:11, 5:31, 5:45, 5:41, 5:39, 5:42, 5:50, 5:41, 5:52, 5:31, 5:41, 5:32, 5:34, 6:02, 5:43, 5:41, 5:46, 5:36, 5:31. De anderen hebben ook goed gelopen en met een tevreden gevoel varen we terug naar Holwerd onder het genot van een bak snert.

Als muzikale afsluiter deze keer de nieuwe single van U2, Ordinary Love. En dit is niet zomaar want op de dag dat ik deze blog schrijf wordt Nelson Mandela begraven in Qunu, Zuid-Afrika. Het volgende voorval uit het leven van Mandela hoorde ik vandaag;

Op een zekere dag schoot de jonge Mandela een vogeltje dood. Een vrouw die dit zag maakte de opmerking dat de moeder van dat vogeltje nu wel heel verdrietig zal zijn. Sinds die dag heeft Mandela nooit meer een pistool aangeraakt.

In 2009 heb ik de ultra marathon Ocean to Ocean marathon gelopen in Zuid-Afrika. Deze heeft als start- en finishplaats Kaapstad. Vanaf de Tafelberg in Kaapstad kijk je uit op Robbeneiland. En als je daar bent geweest kijk je met een ander gevoel naar de begrafenis van deze vrijheidsstrijder.
Een gevoel van dankbaarheid voor wat deze man heeft bereikt voor de mensheid en dan vooral voor Zuid-Afrika.

U2 schreef de soundtrack van de eind vorige maand uitgekomen film ‘Long walk to Freedom’ over het leven van Nelson Mandela.

We can’t fall any further, if
We can’t feel ordinary love
And we can’t reach any higher,
If we can’t deal with ordinary love

Kijk naar Ordinary Love door U2.