Daar hoog in het Noorden waar het altijd koud is, waar de kerstman ergens moet wonen met zijn rendieren. Die kerstman heb ik niet gezien, de rendieren wel. Er waren twee vliegtuigmaatschappijen voor nodig om mij er te brengen. De KLM en het Noorse Wideroe met een propeller toestel. Passeer de poolcirckel en vlieg nog eens 400 km verder in Noordelijke richting en zet dan de landing in. De kans is groot dat je dan terecht komt in de Noorse provincie Troms en gaat landen op het vliegveld van Tromso. Tenminste zo is het mij wel vergaan.

Tromso wordt ook wel het ‘Parijs van het Noorden’ genoemd. Met 70.000 inwoners, een universiteit met, hoe kan het ook anders, veel artic researchachtige bezigheden maakt Tromso een levendige stad. Een gids vertelde me dat het een plaats is met een open mind. Een moderne stad met strakke designs in de huizen. Een stad waar van alles te doen is maar toch ook iets heel essentieels uitstraalt; rust. Een Zwitser verwoorde het heel erg treffend; Als bij ons de eerste sneeuw valt raakt iedereen in de stress van het komende winterseizoen. In Tromso worden ze er niet koud of warm van. Het dagelijkse leven gaat gewoon rustig doen en ze doen wat ze moeten doen.

Walvissen..
Na een koude nacht bij een temperatuur van -17 Graden begeef ik me de volgende ochtend naar een boot waarvan de gids en de kapitein mij beloven dat ik walvissen ga zien. Een poging dan want de natuur laat zich niet regisseren. Het is een mooie ochtend als we de haven van Tromso uitvaren en door één van de vele fjorden varen we ‘richting’ open zee. In Tromso is het niet de gehele dag donker. Echter de zon krijg je niet te zien en die blijft verscholen onder de horizon. Het (schemer) licht wat er dan nog wel is noemen ze het poollicht. Tijdens mijn verblijf is het om 10 uur in de ochtend (schemer)licht en vanaf 14:00 uur is het weer donker. Op de boot is deze ochtend het poollicht geweldig om te zien. Mooie kleuren tekenen zich af aan de hemel. Het vriest behoorlijk en de wind van zee is ijzig koud. De gids verteld ons een verhaal over het verleden en het heden van Noord Noorwegen. Leuk hierbij is het verhaal van Willem Barentz (zie vorige blog) die ooit eens hier de wateren heeft bevaren. Wel onder andere omstandigheden. Wij gaan nu gehuld in thermokleding en krijgen soep en koffie. De gids wordt enthousiast als ze hoort dat ze landgenoten van Willem Barentz aan boord heeft. Ze is onlangs nog op Terschelling geweest en vond het een prachtig eiland. Intussen laten de walvissen zich zien, voornamelijk Orka’s. Ze zwemmen in kleine groepen om de boot heen. Hoogtepunt is het zien van een bultrug die zich langzaam rakelings langs de boeg voortbewoog.

Sledehonden.
Op het wensenlijstje staat ook met sledehonden gaan sleeën. Ik werd het gewaar dat dit ook in de avonduren kon plaats vinden. Als je daarbij dan ook nog het Noorderlicht zou kunnen zien was het een dubbele klap. Met een kleine groep vertrekken we met een busje en rijden circa 50 km door een besneeuwd Noors landschap. Bij aankomst worden we gestoken in thermopakken en gaan we op weg naar de honden die ons vrolijk verwelkomen en er zichtbaar ongelooflijk veel zin in hebben. Ik deel mijn slee met een Australische jongen. Eén staat achter op de slee en mag de rem bedienen terwijl de andere relax op de slee mag zitten. Halverwege de rit verwisselen we van plaats. We hebben zes honden voor de slee en het gaat een onvergetelijke ervaring worden. Tijdens het sleeën worden de honden stil en we onderweg genieten we van de bergen om ons heen. Vanwege de duisternis voel je je heel klein worden en geniet je ademloos van de natuur om je heen. Plotseling is er nog een glimp van het Noorderlicht. Na afloop doen we ons te goed aan warme chocolademelk en soep.

De Halve Marathon.
Op zaterdag is dan de halve marathon. Ik ben de hele week al niet fit en zal deze wedstrijd dan ook niet gaan aangrijpen om een toptijd neer te zetten. Dat zal ook niet zo snel gaan gebeuren want de route is besneeuwd. Ik laat zelfs mijn horloge in het appartement liggen en ga lopen als een toerist en wil simpelweg genieten van alles om mij heen. De start is om drie uur in de middag en de duisternis is al weer ingevallen. En kwartier voor de start krijgen de deelnemers een heuse warming up met mooie dames en heren op het podium die onder opslepende muziek de oefeningen voor doen. Als het startschot valt sneeuwt het licht en er staat een stevige wind die toch behoorlijk koud aanvoelt. Goed ingepakt begin ik aan mijn 21.1 kilometer. We worden uitgezwaaid door de Noren en duiken de duisternis is. Het parkoers is uitgezet met om de 100 meter een fakkel. Het parkoers is geheel verhard met een laag harde sneeuw. Gelukkig geven mijn trial schoenen goed grip. Het is licht heuvelachtig en we lopen over het algemeen over wandelpaden. Hier en daar staan groepje Noren met Noorse vlaggetjes ons toe te juichen; “Heja Heja Heja Heja Heja….”. Ter hoogte van het vliegveld trotseren we een heuse hagelbui met stevige wind opzij. Ook deze medaille krijgen we niet cadeau. Het deelnemersveld bestaat uit circa 900 deelnemers uit 33 verschillende landen met een de Nederlanders op de zesde plaats. Je komt ons ook overal tegen. Na 21.1 km finish ik in een tijd van ….. Geen horloge om dus geen tijd. Mijn eindtijd zal wel in de uitslagenlijst staan maar ik heb er nog niet naar gekeken. Wat was dit toch heerlijk om te rennen zonder de klok er steeds bij te hebben. Lopen op gevoel heeft me nog nooit zo’n tevreden gevoel opgeleverd. Ga ik vaker doen.

Noorderlicht.
Hoofdoel van deze trip was om het Noorderlicht te kunnen zien. De natuur laat zich niet regisseren en het is dus maar afwachten. Ik ga met een groepje en een gids in een busje op jacht naar het Noorderlicht. In Tromso is het op deze zondagavond zwaar bewolkt dus gaan we rijden en op zoek naar plekken waar minder bewolking is. Het brengt ons deze avond tot in Finland ( was ik ook nog niet geweest dus mooi meegenomen). De gids heeft allerlei apps waarin hij de beste plek op zoekt. Af en toe stoppen en gaat hij een tijdje buiten staan om de lucht met eigen ogen te bekijken. Het brengt ons dus in Finland om een verlaten plek midden in de wildernis. De gids maakt een vuurtje zodat we enigszins warm kunnen blijven. Het is nog steeds bewolkt maar de Maan is zichtbaar en dat is een goed teken aldus de gids.
En dan opeens trekt de bewolking weg en zien we een groene heldere streep aan de hemel. Plotseling gaat de streep bewegen en vormen zich in het groene licht weer andere kleuren. Dansende vlammen in de lucht. Menig choreograaf zou hier jaloers op zijn. Dit is zo adembenemend mooi dat als ik een kunstgebit had deze nu was uitgevallen. Het verschijnsel is het gevolg van explosies midden in de zon en is dan circa 18 uur later vanaf de aarde zichtbaar. Een mooier cadeau op mijn 55ste verjaardag kon ik niet wensen. Het is al diep in de nacht als het busje me weer afzet in Tromso en ik bedank onze gids Tom en val even later in diepe slaap.

Rendieren.
Zeg je Noorwegen dan zeg je rendieren. Op de laatste dag naar de Sami bevolking. Dit is een nomadenvolk wat lange tijd niet werd geaccepteerd door de Noorse regering. Gelukkig is daar nu verandering in gekomen en behoren de Sami tot de Noorse cultuur. Dit nomadenvolk die in vervlogen tijden mee reisden met de rendieren. We bezoeken een Sami die samen met zijn rendieren even buiten Tromso zijn tent (Lavvu) heeft opgezet. Elk rendier in Noorwegen behoortis eigendoem van een Sami. Maar vraag nooit een Sami hoeveel rendieren hij bezit. Dat hoort niet. We maken een sledetocht met de rendieren en mogen ze afloop voeren (mos). In de lavvu worden we getrakteerd op rendiersoep met koffie en horen we verhalen over de Samibevolking die tegenwoordig een eigen parlement hebben.

 

Weer thuis ga ik me richten op het volgende avontuur; Boston marathon om de cirkel van de zes grootste wereldmarathons te kunnen voltooien.