Ik heb plaats genomen in een vliegtuig van Delta Airlines.  Op zich niet zo bijzonder maar als ik naar het vluchtplan kijk op het schermpje voor mij en als  eindbestemming  ‘Logan airport Boston’   zie geeft het me een behaaglijk gevoel; het is gelukt en ik ga de marathon van Boston lopen. Boston is niet zo maar een marathon. Nee, Boston is BOSTON. De oudste stadsmarathon ter wereld en ik mag mee rennen in de 121ste editie die nu op het programma staat. En ik sta als gekwalificeerde deelnemer ingeschreven en dat versterkt mijn behaaglijk gevoel.

Deze reis maak ik met een groep van Run2Forty2 uit Haarlem. We zijn met 26 lopers met hier en daar wat aanhang. Na aankomst in Boston begeven we ons eerst naar de expo aan Boylstonstreet nabij de finish van de marathon. Op de expo haal ik mijn startnummer. De mevrouw die mij het pakket overhandigde wil alles van mij weten. Hoe lang was het vliegen, hoe vaak ben je al in Boston geweest, waar ben je nog meer geweest en vooral wat was de mooiste marathon? Maar bovenal is ze ongelooflijk trots om als inwoonster van Boston mij te mogen ontvangen en het felbegeerde startnummer te mogen overhandigen. Ze wenst me heel veel succes toe en dat ik een geweldige tijd mag hebben in Boston.

Vervolgens op zoek naar de stand van Abbot, de hoofdsponsor van de ‘Six World Marathon Majors’. Voor mij is Boston de laatste in de rij van zes. New York, Londen, Chicago, Tokio, Berlijn. Mijn gegevens worden nogmaals gecheckt en het licht gaat op groen. Van de, alweer,  aardige dame ontvang ik een sticker in de vorm van een ‘6 star’ die vervolgens op de achterzijde van mijn startnummer wordt geplakt. Nu hoef ik alleen nog maar de finish te halen. Moet nog wel even gebeuren.

We hebben de beschikking over een luxe hotel. Voor mij alleen een kamer van 10 bij 5 meter (echt nagemeten), enorm groot bed, zithoek en een  groot TV scherm. Om uigerust aan de start te verschijnen moet wel gaan lukken. Een foto zegt meer dan veel woorden bij deze (klik op de foto’s voor vergroting);

Op zaterdag nemen we deel aan een bike- tour door de stad met een gids. Grappig om mee te maken hoe een Amerikaan, ons Nederlanders, gaat uitleggen hoe je moet fietsen. Compleet met uitleg waar je voor – achterrem zit en hoe je die  moet gebruiken. We laten het over ons heen komen en genieten van een heerlijke zaterdagochtend fietsen dooreen stad die ik vooral wil kenmerken als vriendelijk en toegankelijk.

We fietsen ook langs Fenway Park. Een van de oudste Honkbal stadions van Amerika. Een stadion die dat ook uitstraalt en voor de liefhebbers vol sporthistorie. Thuisbasis van de Boston Red Sox. Via de concierge van het Hotel kon ik aan kaarten komen a 100 dollar per stuk op de avond voor de marathon. Heb het maar niet gedaan en gekozen voor een goede nachtrust. Keuzes maken.

 

Op zaterdagmiddag lopen we met de groep een verkenningsrondje in het finishgebied. Onze reisleider Sam verteld ons met een groot enthousiasme wat er allemaal met je gaat gebeuren in je laatste mijl van de marathon en als je de laatste scherpe bocht naar links maakt en dan Boyltonstreet op loopt en de finish ziet liggen. In die laatste mijl zit nog een behoorlijke tunnel waar ik al met pijn in mijn ogen naar kijk. Terug in het Hotel krijgen we in een zaaltje nog een laatste briefing. De weersvoorspelling is voor de lopers slecht. Het gaat warm worden. Een voordeel is dat we de wind in de rug hebben. Sam weet meteen onze dromen aan diggelen te smijten; “Als je denkt hier een persoonlijk record te gaan lopen vergeet het maar. Kansloos”. Boston is geen gemakkelijk parkoers die je een paar keer moet hebben gelopen om te achterhalen hoe je deze snel kunt lopen. Het hoogteverschil tussen start en finish is gunstig maar de vele heuvels tijdens deze afdaling maken het je moeilijk. En dan is er nog de heuvel op 20 mijl met de veelbelovende bijnaam; Heartbreak Hill. Het verhaal gaat dat lang geleden de loper aan kop zeker wist dat hij ging winnen. Echter tussen het 20ste  en 21ste mijl ging hij kapot vanwege de toch wel pittige heuvel. Hij won niet en verklaarde later dat op die heuvel zijn hart was gebroken. Heartbreak Hill was geboren.

 

De grote dag is aangebroken en als ik de gordijnen vroeg in de ochtend open sla wordt ik begroet door zonnestralen. Boston ontwaakt en maakt zich op voor een geweldige sportdag. Om acht uur begeef ik me naar Commonpark dicht bij het finishgebied. Hier stappen alle deelnemers in de bekende gele schoolbussen. Een gigantische logistieke operatie omdat ruim 30.000 lopers naar het plaatsje Hopkinton moeten worden gebracht voor de start. De bussen rijden in groepen van ongeveer 15 bussen. Bij elke bus een vrijwilliger met een groene en rode vlag. Zodra een bus vol is gaat de rode vlag omhoog. Als bij alle bussen de rode vlag omhoog is wordt het sein gegeven voor vertrek en gaat de colonne in één keer rijden. De volgende colonne lege bussen staat al weer gereed voor de volgende groep. De vrijwilligers bij de bussen doen hun werk met veel enthousiasme, ze zingen,dansen en wensen iedereen succes. Als ik een selfie wil maken staat er al iemand naast me en biedt aan de foto te maken. Ik weet een plekje op de eerste stoel van de bus te bemachtigen en dat geeft me een mooi uitzicht. Als we de stad uitrijden worden we uitgezwaaid door de inwoners van Boston. Dit heb ik nog nooit meegemaakt, zo trots is men hier op deze marathon en zo trots zijn ze op de deelnemers die deze marathon gaan lopen. Ik zie een jongen boven op een transformatorhuisje staan en hij heeft een hele grote vlag bij zich met de tekst; Boston Strong. Het raakt me en voel de waterlanders opkomen. De bomaanslagen zijn ze nog niet vergeten en ze zullen er ook nooit aan toegeven. De beveiliging is enorm. Als deelnemer mag ik alleen een klein doorzichtig plastic zakje meenemen die ook nog eens wordt gecontroleerd. Toeschouwers in Boston zelf worden ook gecontroleerd op wat ze bij zich hebben. Rugzakjes zijn vandaag een ‘No Go’. Zowel voor deelnemers als toeschouwers.  De colonne bussen draait snelweg 90 op en we beginnen aan een rit van 45 minuten. Boven ons cirkelen helikopters om alles in de gaten te houden.

 

De marathon start dus in Hopkinton en via een provinciale weg gaat het parkoers richting downtown Boston. De deelnemers worden gedropt bij de plaatselijke high school in afwachting van het moment dat de speaker groepen deelnemers oproept naar de start te gaan. Het terrein is groot en je kunt je te goed doen aan drinken, voedsel en vooral relaxen. Het lichaam rust geven want deze moet nog behoorlijk aan de bak de komende paar uur. Om 2 minuten voor 10:00 uur  scheren twee straaljagers laag over ons heen. Twee minuten later is dan de start van de marathon en zijn de toppers los. Mijn startnummer kleur, blauw, wordt tegen 11:00 uur opgeroepen en de blauwe startnummers begeven zich naar de start. Eenmaal in het startvak stijgt de de spanning want het gaat nu toch wel echt gebeuren en er is geen weg meer terug. De speaker staat een moment stil bij de bomaanslagen in 2013 en in stilte gedenken we de slachtoffers. Later hoor ik dat twee slachtoffers van de aanslagen welke hun benen hebben verloren vandaag weer aan de start staan in een rolstoel. Ik sta naast een kerk en via een spandoek wordt ik gezegend doe wat laatste strekoefening en plotseling klinkt ook voor ons het startschot.

 

26,2 mijl Amerikaans asfalt ligt voor mij om te bedwingen met gelijk de wind in de rug maar wel met de volle zon op je  lijf. De inwoners van Hopkinton zwaaien ons uitbundig uit. Gelijk valt me op dat er om de circa 200 meter een agent staat aan weerszijden van de weg. Dit beeld zal gelijk blijven tot aan de finish en je vraagt je dan weer af in wat voor een tijd we tegenwoordig leven. In 2013 waar vlak voor de finish twee bommen tot ontploffing werden gebracht. Een plek waar ik straks ook zal langs lopen net zoals de renners in 2013. Drie van hen haalden de finish niet en kwamen te overlijden. Ruim 200 mensen raakten van licht tot zwaar gewond. Een rare plek om te staan wetend dat het gewoon mensen waren zoals ik die een stukje gingen rennen. Mensen die langs de kant stonden om hun geliefden te zien finishen in een marathon.

 

Als ik Hopkinton heb verlaten wordt het wat stiller langs de kant. De eerste mijlen gaan behoorlijk naar beneden en dan heb je de eerste valkuil al te pakken. Het tempo gaat dan te snel omhoog zonder dat je er erg in hebt. En het gaat ook nog makkelijk want je bent nog niet moe, je zit vol adrenaline. Het lukt me vrij aardig de rem er op te houden, ook al gaat het soms toch nog te snel,  want ik heb de spiertjes nog een lange tijd nodig. De weg is breed en ik kan goed de weg vinden zonder te worden gehinderd door andere lopers. De verzorgingsposten doemen af en toe aan weerszijden van de weg op. Eerst altijd rechts en als je die gepasseerd ben aan de linkerzijde. De posten zijn goed ingericht met eerst sportdrank en daarna water om die vieze smaak van Gatorade weer weg te spoelen. En ook hier weer het enthousiasme van de vrijwilligers die je toch ook wel weer nodig hebt op deze reis.

Een reis waarvan je eigenlijk wilt dat het niet mag stoppen. De reis brengt je van dorp tot dorp. Tussen de dorpen is het veelal wat rustiger en  ga je het gevecht met jezelf en je medelopers aan. Hoe verder we onderweg zijn hoe stiller het ook wordt op deze stukken. Als het volgende dorp opdoemt kom je in een warm bad terecht. De inwoners staan rijen dik aan weerszijden van de weg. Ze houden kartonnen billboards op met teksten die de lopers een steuntje in de rug bieden. Voorbeeld van zo’n tekst; ‘ You are working harder then our president’.
Door het mooie weer staat in vele tuinen de barbecue aan en loop je af en toe door een barbecuelucht. Mensen staan op de daken voor een beter uitzicht. Ongelooflijk wat je hier meemaakt. Op elk kruispunt is wel wat te zien. Veel toeschouwers dragen blauwe t-shirts met de opschrift;’ #Boston strong’ of #OneBoston.

Dan ter hoogte van mijl 13 het punt waar we in de briefing voor zijn ‘gewaarschuwd. Ik zag zelfs een korte documentaire over het fenomeen. The Schoolgirls. Tussen mijl 13 en 14 staan ze; een grote horde meisjes van de plaatselijke high school. En ze hebben allemaal een billboard bij hun met hele duidelijke teksten. Komt nog bij het geschreeuw wat ze produceren en je hoort ze al ver van te voren. Nu hadden we de wind in de rug dus dat ging niet op; wel na het passeren hoor je ze nog een tijdje.

Op weg naar Heartbreak hill bij mijl nummer 20 oftewel het ongeveer het 32 kilometer punt. Waarschijnlijk door het waarschuwingen voor deze heuvel in de briefing weet ik deze goed te nemen. Het viel me eigenlijk nog wel mee om eerlijk te zijn. Toch voel ik wel iets in mijn linker hamstring. Een licht pijntje waar ik de diagnose aan vast moet stellen van een beginnende kramp. Ben dan ook blij het enorme opblaasbare reclamezuil te zien met de tekst ‘The Heartbreak is over’.

Ik maak mij op voor de finale. De laatste mijlen op weg naar die felbegeerde medaille van de Boston marathon maar ik moet wel op mijn hoede zijn. Die hamstring protesteert nu niet voor de lol. Door het warme weer, uiteindelijk 24 graden, heeft de organisatie kennelijk extra verzorgingsposten ingericht. Na elke mijl treffen we de vrijwilligers aan met bekertjes sportdrank en water. Even de benen rust geven en dan weer gaan. Ook door het warme weer staan er af en toe sprenkelinstallaties om de renners af te koelen.

Met nog drie mijl eindelijk in zicht; de hoogbouw van Boston. Ik herken ze en de finish is nu dan echt in zicht. De laatste mijl gaat in en dan schiet toch even de kramp erin. Ik stop en rekken en strekken en de kramp trekt weg. De laatste mijl doe ik voorzichtig aan want ik wil gewoon hardlopend finishen. Nog een tunnel te gaan, rechtsaf 200 meter stijl omhoog en bij de brandweerkazerne links af en daar zie ik de in de verte de finish. Dan weet ik het zeker; ik ga het gewoon halen. Op weg naar de finish van de Boston marathon. En niet zomaar een finish; ik ga zal gaan finishen als een ‘Six Star Finisher’. Zo noemen ze iemand die de Six Majors gaat voltooien. Ik ga er iets moois van maken en doe alsof al die duizenden, langs de kant weten, dat ik een “Six Star finisher ben en ik begin uitbundig te zwaaien en maak van die laatste 500 meter de mooiste 500 meters.

En als je dat ook nog gaat filmen ziet dat er als volgt uit;

 

Na de finish ontvang ik al snel de medaille en ik ontvang hem met trots. Maar ik mag nog een tent verder. De stand van Abbot World Major Marathon. Want ik heb ze nu alles zes en mag nog een medaille in ontvangst nemen. Ik wordt verwelkomt door twee mooie dames en mijn startnummer wordt gecontroleerd. En dan komt een opmerking van hun die ik niet zag aankomen: ‘I like your shorts, is this for swimming? ‘ Ik moet even tot 10 tellen en vertel met een rustige stem dat het een running short is. De beide dames gaan uit hun bol als ze ook nog zien dat het logo van de Boston marathon er ook op gedrukt staat. ‘This is awesome, where did you got those?” Wederom rustig wijs ik hun de richting van de Adidas Runbase Store 50 meter verder op waar ik de dag ervoor de short had aangeschaft. Toegegeven hij is best wel mooi.

 

Na alle plichtplegingen van foto’s laten maken verlaat ik de drukte op weg naar het hotel die 500 meter van de finish is. Onderweg wordt ik aangesproken en gefeliciteerd door vreemden als ze de Six Star Medaille om mijn nek zien hangen. Van Run2Forty4 ontvang ik tijdens de afterparty nog een oorkonde en daarmee sluit ik een hoofdstuk af in mijn hardloop loopbaan.

De dag na de marathon is nog een keer de stad in en voor toerist spelen. Een impressie van Boston;

 

Op dinsdagavond brengt Delta Airlines ons weer terug naar Amsterdam. Het gaat een opmerkelijke vlucht worden. De winnaar van de marathon de Keniaan Geoffrey Kirui zit twee stoelen bij me vandaan en later blijkt ook de winnares Edna Kiplagat ook in het vliegtuig te zitten. Na aankomst in Amsterdam lopen ze met z’n tweeen richting de uitgang van Schiphol. Niemand die ze herkend maar ze lopen er wel de twee helden van de Boston marathon 2017.