Ik ben net terug van een 11 km duurloop en tijdens deze run door Lucaswolde,Niebert en Boerakker is dit verhaaltje ontstaan. En terwijl ik dit daadwerkelijk schrijf draai ik de LP van Simon and Garfunkel, The concert Central Park. In 2017 heb ik mijn laatste marathon gelopen. Wel een bijzondere want zo mag je de marathon van Boston wel noemen. Echter, de klad kwam er in, lichamelijk, in de vorm van rugklachten en hoe graag je ook een stukje wilt rennen het ging niet.
Via Loopgroep Nienoord kwam ik terecht bij Fitclub Rodenburg en kreeg aldaar het advies om aan yoga te doen. Schoorvoetend neem ik deel aan de eerste les om vervolgens nooit meer weg te gaan. De rug vaart er wel bij en de rondjes hardlopen worden weer gemaakt. Plannen worden gesmeed voor mijn 20ste marathon en ik schrijf me in voor de marathon van Parijs 2020. Een polonaise tijdens het bedrijfsfeest (mei 2019) begon leuk maar ik werd thuis gebracht met een gebroken enkel. In plaats van rondjes hardlopen werd het kruklopen.
Herstel gaat langzaam, zo langzaam dat ik de marathon van Parijs moet laten schieten en ben ik genoodzaakt het hotel in Parijs te annuleren. De marathon van Parijs zou plaats vinden op dezelfde dag (5 april 2020) als de marathon van Rotterdam. Deze marathon heb ik twee keer gelopen en omdat er dit jaar een groep clubgenoten van Loopgroep Nienoord gaan deelnemen opper ik het plan hun dan als toeschouwer te gaan aanmoedigen.
En toen kwam Covid-19 een bezoekje brengen. Ik ging niet naar de marathon van Parijs. Echter niemand ging naar de marathon van Parijs en ook niemand ging naar de marathon van Rotterdam. Eigenlijk, niemand ging ergens meer heen. Een rare periode breekt aan waarbij het soms in Boerakker drukker is dan op de rondweg. Naast de covid-19 virus raak ik ook in een persoonlijke mentale crisis. Dusdanig dat er ook professionele hulp moest worden ingeschakeld op weg naar mentaal herstel. En ook dit gaat langzaam maar vooruitstrevend om er wellicht sterker uit te komen dan voorheen.
De marathon van Parijs is verplaatst naar 18 oktober dit jaar. Afgelopen week ontving ik een email waarin de organisatie schrijft dat ik een voucher kan aanvaarden die 18 maanden geldig blijft. De marathon is nog niet afgelast en ik heb het vermoeden dat ze hopen dat veel deelnemers een voucher nemen zodat ze de marathon van 18 oktober door kunnen laten gaan met minder deelnemers. Dat zijn er normaal circa 50.000 en dat is veel in covid-19 tijden.
Intussen loop ik mijn rondjes weer en train weer mee met Loopgroep Nienoord. Op aanraden van trainer Henk in de B en de C groep om zodanig mijn enkelblessure te respecteren en rustig te bouwen aan een mooi herstel op weg naar de A groep, de duurlopen op zondag en een mooie marathon in Parijs. Een advies die tot op de dag vandaag goed uitpakt. Die voucher van de organisatie van Parijs Marathon ga ik wel aanvaarden en daarmee op weg naar de Parijs Marathon april 2021.
Tijdens deze rustige duurloop van 11 km geef ik gas in de laatste kilometer en het geeft me een overweldigend gevoel dat ik het nog kan. Versnellen! Voor jezelf winnen. Kjeld Nuis die goud wint, Maverick Vinales (ben ik fan van) die de TT van Assen won vorig jaar, Epke in Londen (weet je nog; ‘Hij staat! “) .
‘Zwoegen’ is de titel van deze blog. Het was het eerste wat in mij opkwam tijdens deze 11 kilometer. Mede door alle gebeurtenissen in de wereld afgelopen week. Het heeft me geraakt, voor mezelf en de mensheid. Bij de kerk in Marum aan de Kruisweg kun je een steentje neerleggen met een eigen tekst daarop geschreven. Ik ga daar deze week maar eens naar toe.
Chrizzz
RoadRunnerChris 
Wederom een leuk stukje schrijven, en dapper van je ondanks alles, dat jij je doelen blijft nastreven! Respect bro 👊🏽😎
Goed om te lezen Chris
Meebewegen met de nukken van het lot en het lijf. Dat is het mooie van hardlopen, maar ook het moeilijke.
Chris, ik las jouw blog Zwoegen; goed te lezen dat het rustig aandoen positief uitpakt..Over het algemeen komen blessures voort uit te veel en te hard trainen. Trainen is vooral doseren. De titel zwoegen slaat vooral op het mentale deel van je huidige manier van trainen, neem ik aan. De snelheid die je tijdens de training laat zien, kilometertijd van rond de 6 minuten is heel netjes en zeker niet te zwaar. Ook de manier waarop je loopt tijdens de trainingen die je bij mij hebt gevolgd, laat beslist geen zwoegen zien. De euforie en het genot van de laatste kilometer, onder de 5 minuten, kan je een vervolg geven. Als je graag wat versnellingen uit wilt proberen dan kan je die heel effectief in je trainingen inpassen. Zo kan je een training eindigen met een paar versnellingen van zo’n 30/60 meter, b.v. 4 -6 keer. Maar ook kan je tijdens een duurloop wisselen in tempo. Vb. 15 minuten inlopen, (6.0 m./km), 10 minuten (5.30 m/km), 5 minuten (6.0), 10 minuten (5.30) 10 minuten (6.0). Omdat ik niet precies weet waar jouw anaerobe drempel ligt, kan ik niet bepalen waar een snelheid van 6 minuten per km. voor staat, het kan voor een herstelduurlooptempo staan maar ook voor een duurlooptempo 1.
Het aanhouden van de verschillende duurlooptempo’s is een behoud en een effectieve manier van trainen, daarnaast is afwisseling van belang; steeds hetzelfde rondje, dezelfde afstand en dezelfde tempo’s bevorderen het opbouwen van conditie maar matig to niet. Succes en ik hoop dat het mentale zwoegen er wat afgaat en dat het plezier er voor inde plaats komt. Hartelijke groet Henk.
Bedankt voor je opbouwende reactie. Zwoegen is gebaseerd op twee zaken. Ja, op blessures. Na de marathon in Boston 2017 begon het blessureleed. Voornamelijk rugklachten. Door de Yoga kreeg ik dit onder controle en was weer aan het opbouwen tot de enkelbreuk in mei 2019.. Zwoegen slaat ook op mijn persoonlijk leven waarin ik op dit moment ook veel te verstouwen heb. Het is een mentale kwestie niet meer en niet minder. Maar al vervelend genoeg. Hoe dan ook ik ga door en hoop dat ik in april 2021 aan de start sta in Parijs voor de marathon. Ik heb daar trouwens alle vertrouwen in dat dit gaat lukken.