Zondag 17 oktober 2021 had ik een date in Parijs. Niet meteen de slechtste plek om een date te hebben. Parijs, de stad van de liefde, zwijmelen langs de Seine met de Eiffeltoren op de achtergrond en daarachter een ondergaande zon, of zoals je wilt een opgaande zon. Je t’aime. Mon amour.
Het is toch een beetje anders. Dat zwijmelen langs de Seine wordt hardlopen en de zon is al op. En Je t’aime en Mon amour kun je vervangen door af en toe een ‘putain de merde’. Zoek die woorden maar even op in Google translate. Het is een date met de Schneider Electric Marathon Paris. Ook een mooie date hoor. Kon slechter.

Mijn laatste marathon dateert alweer uit 2017. De marathon van Boston. Daarna volgend voor mij jaren met de bekende tegenspoed. Gebroken enkel tijdens een bedrijfsfeest, mentaal niet in orde waarbij proffesionele hulp wordt ingeschakeld en Covid waarbij hardloopwedstrijden opeens ophouden te bestaan en ik beland in een motivatiedip. Hier en daar nog wel wat trainen maar ik mis een doel. Ja, trainen voor een marathon, maar hoe en wanneer. Trainingsarbeid verrichten en dan later ervaren dat de marathon niet door gaat wegens Covid is nu ook niet een mooi traject. Ook deze Parijs marathon is al drie keer uitgesteld en toch begin ik er in te geloven, drie maand terug, dat 17 oktober wel eens door kon gaan. Ik start een trainingsschema waarbij niet een bepaalde eindtijd het doel is maar uitlopen en een medaille binnen halen. Een belangrijke want het zou dat de 20^ste keer zijn dat ik in een marathon zou gaan finishen.

En daar sta ik dan. Zondag 17 oktober 10:00 uur op de Avenue Champs – Élysées. Twee dagen eerder ben ik vertrokken uit Amsterdam met de hoge snelheidstrein de Thalys. Een bijzondere ervaring is dit zeker. Naast mij zit een jongen(tje) van 12 jaar oud. Hij reist in z’n eentje naar Parijs alwaar zijn moeder hem zal opwachten. Deze woont niet in Parijs maar elders in Frankrijk maar ze gaan dit weekend naar Disneyland. Ik vertel hem dat ik dat best knap van hem vindt dat ie alleen reist. Ze antwoord is kort; Yep! We delen snoepjes en voor de rest van de reis verdiept hij zich in het spelletje op de smartphone.
De zitplaats is comfortabel en het rijtuig behoorlijk stil. Goede wifi aan boord en het landschap zoeft voorbij. Als we de Frans grens voorbij zijn gaat het feest beginnen. In Frankrijk mag altijd iets meer en de machinist trekt alle registers open. Ja, ik mag die Fransen wel. De Thalys laat zijn spierballen zijn zien en de snelheid teller gaat naar 299 km/uur. Dat is nog eens opschieten. In de verte ontwaar ik in het landschap een file.
In Parijs aangekomen is het altijd even stressen met de metro. Kaartje kopen uit een machine en de juiste metrolijn vinden. Bij de kaartmachine wil het maar niet lukken. De knop van ‘betalen’ zie ik iedere keer over het hoofd. Ondertussen help ik nog twee Engelse meisjes op weg en zie ook een Nederlands echtpaar worstelen met hetzelfde probleem als ik. Ook samen lukt het nog niet. Later lukt het hun wel en weg zijn ze. Niet even mij vertellen waar het fout ging. Is dat tegenwoordig de Nederlandse mentaliteit? Ik vraag een jonge Parijzenaar om te helpen en hij is wel behulpzaam. Op de machine zat nog een Frans woord wat ik niet kende. We wensen elkaar een ‘bon weekend’ en ik vervolg mijn de reis verder onder de grond van Parijs op weg naar het Hotel.

Terug naar de start op de Avenue Champs – Élysées. Wat een mooie plek om een marathon te starten. Het kan minder. Wielerfanaten onder jullie denken meteen aan Joop die hier het geel kreeg om gehangen. En al die andere Nederlanders die op een podium hebben gestaan. Het podium ga ik niet halen, zeker weten, en dat hoeft ook niet. Alleen maar in mijn dromen. Opzwepende muziek klinkt door de speakers en de lopers worden gefarceerd los gelaten door een al even opzwepende speaker. Het is mijn beurt. Geen weg meer terug. Ik  kijk nog één keer achterom werp een blik op de Arc de Triomphe blakerend in de ochtendzon. Als ik deze weer zie dan ben ik over de finish. Er is maar één hindernis; 42 km en 195 meter Parijs asfalt en kasseien.

De speaker telt af; Trois, Deux, Un… het lint gaat omhoog en ik ben op weg naar een reis door Parijs van waar ik nog niet weet hoe deze gaat eindigen. Mijn strategie is als volgt; langzaam beginnen en dan zien wat je bij het 30 km punt nog over hebt. Het Garmin horloge heb ik ingesteld op een tempo tussen de 6:15 en7:00 minuten per kilometer. Dat is ruim maar ik heb werkelijk geen idee hoe het gaat verlopen en zolang ik in mijn scherm zie dat ik in de groene zone (6:15 – 7:00) loop zal ik gerust gesteld zijn. Het is ook een beetje psychologische oorlogsvoering met jezelf. Zoals gewoonlijk gaat de eerste km te snel en loop ik gelijk in de rode zone. Maar dan wel aan de goede kant van de groene zone en dat geeft ook weer rust. Het horloge geeft mij steeds het gemiddelde tempo aan van de race. Hier kun je mooi op af gaan en ook dit geeft me rust. Na de eerste kilometer de rem er op en ik zie de gemiddelde snelheid langzaam kruipen naar 6:28 min/km. De eerste 5 km gaan nog wat onrustig. Je moet nog in een bepaald ritme komen waarbij je je prettig gaat voelen. Ik geniet van de straten van Parijs door het centrum met zijn iconische gebouwen. Wat loop ik hier door een stuk historie. Het publiek is inmiddels ook wakker geworden en de aanmoedigingen worden spontaner. Veel groepen trommelaars valt ons ten deel met hun opzwepende slagen op de trommels. Je gaat mee op de maat en gaat automatisch dan ook harder lopen. Ook de Parijse Brandweermannen staan op veel plekken langs het parcours al of niet met de brandspuit (?) in de hand.

10 km.
De eerste 10 km zitten erop. Ik klok hier een gemiddelde van 6:22 min/km. Ik ben verrast dat het zo goed gaat. En angst, want het is nog zover voordat dat ik de Arc de Triomphe weer ga zien. Bewust kijk ik niet op de gelopen tijd. Bewust omdat ik geen eindtijd als doel heb voor deze marathon maar gewoon uitlopen. We verlaten het centrum en duiken het bos in, of park wat je wilt, en hierbij valt op dat het parcours naar beneden loopt. En iets wat naar beneden gaat moet toch ooit ook eens weer omhoog. Maar nee, we blijven dalen. Mijn gemiddelde snelheid loopt op. Bij 15 km 6:08 min/km. Waar ben ik mee bezig. Op naar de 20 km.

20 km.
In de verte zie ik een hoge bouwkraan staan. En die herken ik na de boottocht over de Seine, de dag er voor, op zaterdag.. Het is de bouwkraan die bij de Notre Dame staat als onderdeel van het herstel van deze kerk. Voor mij is dit een herkenning; we gaan weer op weg naar het centrum. De beentjes voelen goed en ook in mijn hoofd zit alles op de rit. Ik geniet van de omgeving en het gemiddelde zit bij het 20 km punt op 5:58 min/km. Bij het halve marathon punt zelfs op 5:38 min/km.

25 km.
We lopen langs de Seine, de Notre Dame en de Eiffeltoren komen in zicht. Voor mijn gevoel gaat het goed.  Het gaat zelfs lekker. Toch zegt een stemmetje dat het te snel gaat. Ik loop tempo’s die in mijn lange trainingslopen niet heb gedaan en ik moet nog een heel eind. De rem er op want de wetten van een marathon zijn onverbiddelijk. Ik weet het tempo naar beneden te krijgen en bij het 25 km punt klok ik een gemiddelde van 6:00 min/km.

30 km.
Na de passage van de Notre Dame, die het nog steeds zonder dak moet doen, komt de Eiffeltoren nabij. Bij het 30 km punt lopen we zelfs langszij alleen gescheiden door de Seine. Ook bij dit punt zie ik onheilspellende borden met opschriften als  ‘Le Mur’ de toeschouwers bij hun hebben. Bij de 30 km passage klok ik een gemiddelde van 6:26 min/km. Het stemt me tevreden op weg naar het laatste stuk van de marathon. Maar de borden van toeschouwers met het opschrift ‘Le Mur’ is ook ietwat onheilspellend. En dit gaat waarheid worden. We gaan klimmen en dat is eigenlijk wat je in een marathon niet wilt hebben. Ik voel ook mijn linker hamstring wat gaan protesteren. Lichte opkomende pijnscheutjes als voorbode van….. Het zal toch niet, het zal toch niet. Tempo naar beneden maar het gaat me niet helpen en bij 33 km is een flinke pijnscheut mijn deel. De kramp schiet erin en meteen sta stil. Nee toch, ja toch. Ik ga naar de kant en begin meteen te rekken en strekken. Een voetballer wordt gewisseld maar ik moet door. Door naar die finish en dit gaat me toch niet gebeuren dat ik die niet ga halen. Het rekken en strekken helpt en voorzichtig begin ik te wandelen gevolgd door vrij snel weer te kunnen hardlopen. Ik ben weer op track maar de flow is eruit en de angst dat de kramp weer terug zal komen.

35 km.
Bij het 35 km is hert gemiddelde behoorlijk opgelopen naar een 7:23 min/km en dat was niet geheel de bedoeling. Maar enfin we lopen nog en de finish komt in zicht met nog een 7 km. Het laatste stuk gaat grotendeels door het bos. We passeren het hoofdgebouw van Louis Vutton, een futuristisch vorm gegeven gebouw. Hebben we dat ook weer gezien.

42.195 km.
In de laatste kilometers weet ik het tempo weer wat op te voeren en gaat naar een gemiddelde van 6:51 min/km. En dan opeens daar in de verte doemt de Arc de Triomph weer op. En nog belangrijker de finish.  De laatste 100 meter loop ik op een groen tapijt. De armen gaan omhoog en ik finish in een tijd van 4 uur 32 en 41 seconden. Ik mag de 20^ste marathonmedaille in ontvangst nemen. Ook al is deze niet zo mooi hij voelt zeker als zeer welkom. Het is goed zo en het is mooi zo. Back on track voor de volgende want die gaat er zeker komen.

De rest van de dag loop ik tevreden door Parijs. Een heet bad in het hotel om vervolgens een Frans café op te zoeken voor heerlijke biertjes. En dat lukt wel in deze wereldstad. Daarna duik ik een Sauna in om de spiertjes te verwennen.

De maandagochtend maak ik nog een wandeling door één van de mooiste wijken van Parijs Le Marais. Nog een laatste lunch en dan op weg naar het treinstation waar de Thalys mij al opwacht en me op comfortabele wijze terug brengt naar Nederland.

Met heel veel dank voor de support van Loopgroep Nienoord, collega’s, vrienden en familie. Maar vooral dank aan Parijs voor deze mooie herinnering die ik mag meenemen.

C’est une belle souvenir. C’est une belle histoire.