En toen lukte het niet…….

‘ if there is anyone out there who still doubts that America is a place where all things are possible’, begint Barack Obama, ‘….tonight is your answer. We’re not just anywhere in America: we’re in Chicago’.

Woorden van de huidige president van Amerika die hij sprak in Grant Park in Chicago toen bekend werd dat hij was verkozen tot president.

Zondag 9 oktober 2011 heel erg vroeg in de ochtend. Ik sta ook in Grant Park Chicago. En ben niet alleen. Net zoals waarschijnlijk tijdens de speech van Obama is ook nu het park bevolkt met een slordige 45.000 mensen. Ze komen niet voor de president maar hebben allen het idee opgevat een marathon te gaan lopen. 42 km en 195 meter door de straten van Chicago. Waar ooit eens Al Capone en zijn mannen de scepter zwaaide.

Drie dagen ervoor vertrok ik per KLM Boeing 747 van Amsterdam naar Chicago. Ook wel de ‘Windy City’ genoemd. Na New York en Los Angeles de grootste stad van Amerika. Gelegen aan het gigantische Lake Michigan. De koninklijke blauw gevleugelde Boeing 747 doet er een klein half uur over om dit meer over te steken. En dan de voetjes netjes neer te zetten op Chicago O’Hare International Airport. Half uurtje later dan gepland omdat contact met Canada ground control verloren was gegaan (hebben we die Canadezen niet genoeg bedankt voor de bevrijding?) en er een ommetje moest worden gemaakt. Niet erg als je bij het raam zit en het onbewolkt is. We worden getrakteerd op mooie vergezichten. Groenland maakt enorm veel indruk op mij. Ongerepte natuur in al zijn schoonheid. Adembenemend mooi. De gezagvoerder spreekt de marathonlopers toe en wenst iedereen heel veel succes. Over klantenbinding gesproken. Toch een aardig gebaar.

Voor mij zijn alle marathons die ik heb gelopen een groot avontuur. En mijn 14e avontuur is van start gegaan. Maar het lijkt wel of alles nu anders is. Ik ben zenuwachtig. Waarvoor? Geen idee. Heb er geen goed gevoel over. Mijn laatste sms’jes die ik in Amsterdam nog verstuurde naar vrienden spreken boekdelen. Ze stellen mij gerust. Jij gaat het wel redden en zet een goede tijd neer. Maar zij hoeven niet te rennen…..

De douanier op het vliegveld is opvallend aardig. Dat was tijdens mijn laatste bezoek aan Amerika wel anders. Hij vraagt wat ik kom doen en antwoord dat ik 42 km ga hard lopen. ‘It’s gonna be hot weather on sunday, good luck sir’ spreekt hij mij toe. Het is oktober en gemiddeld moet het 10 – 13 graden zijn in Chicago. Over zenuwen gesproken. Tot slot merkt hij nog op dat mijn geboortedag samen valt met die van Elvis Presley. ‘Yes, indeed ‘ antwoord ik met gespeelde trots. Ben totaal geen fan van Elvis Presley. Ik wordt toegelaten tot het land met de onbegrensde mogelijkheden.

Per metro reis ik verder naar het centrum van de stad. Een ritje van 40 minuten. Het grootste gedeelte van het traject is bovengronds en ik zie de skyline van Chicago rustig maar gestaag op mij afkomen. Wow… en die is mooi. De metrostellen zoeven rakelings langs de huizen. Je kan bijna overal de slaapkamers in kijken. Dat zal af en toen best wel grappige beelden kunnen opleveren. De laatste kilometers boort de metro zich ondergronds en stap ik uit op het station vlakbij mijn hotel. Downtown Chicago. Het is half vijf in de middag. Op het metrostation spelen muzikanten de passagiers toe. Gezellige aankomst en heel erg druk. Ik wurm me met de koffer het station uit en bereik straatniveau. Het eerste wat ik zie is een Mac Donalds. We zijn in Amerika.

Terug naar Grant Park. Twee uur voor de start van de marathon. Mijn startnummer geeft mij toegang tot een afgeschermd terrein. Een grote tent, voldoende toiletten en ruimte om een goede warming up te kunnen doen. In de tent kan ik me rustig voorbereiden. Verse bagels, fruit, koffie, thee , sportdrank. Alles voor de inwendige mens is voorradig. Door de ruime opzet hoef je nergens te wachten en kun je vrij bewegen. Om de 10 minuten staan vrijwilligers klaar om je te begeleiden naar je startvak. Superstrakke organisatie. De warming up van 15 minuten doe ik op klanken van de muziek die uit de speakers klinken. Het is net de ochtend gymnastiek met Olga Commandeur. Heb er zin. Echter er is een zorg. Het is 7 uur in de ochtend en het is geen ‘Chicago weer’. Strak blauwe lucht, geen zuchtje wind en het is al rond de 20 graden. De start is om 7.30 uur. Wat gaat dit worden? De organisatie waarschuwt hier ook voor. Drink voldoende voor de start en stel je doelen bij. Drinken dat doe ik. Drinken>>plassen>>drinken>>plassen etc. Doelen bijstellen doe ik ook. Besluit te gaan starten op een schema van 3 uur 40. Mijn pr is 3.48 marathon van Berlijn. Deze tijd moet ik kunnen lopen gezien mijn voorbereidingen voor dit avontuur. Vanaf februari gemiddeld 4 trainingen per week. En daarnaast ook nog de massages van Gerard Bezema om het lichaam in conditie te houden.

De start is om exact 07.30 uur. Ik sta in het vierde startvak en dat geeft mij een goede positie om goed weg te kunnen komen. Het Amerikaanse volkslied speelt. En 45.000 lopers zijn stil en nemen hun petjes af en velen met de hand op de borst. Het blijft een indrukwekkend schouwspel. Het startschot klinkt en uit de speakers horen we Bruce Springsteen met Born to run.

Door het vele drinken moet ik al eerst een plekje vinden om de blaas te legen. Na 100 meter lopen we onder een viaduct door en vindt daar een plekje. Ben niet de enigste. De eerste brug dient zich aan. Over de Chicago rivier. Daar had ik afgesproken met twee familieleden van mij. Karen en Sandi. Twee nichtjes uit Toronto. Ze zijn het weekend in Chicago om mij aan te moedigen. Na snel een handje te hebben geschud ga ik lopen op een schema die mij over 3 uur en 40 minuten weer terug moet brengen naar Grant Park waarvan uit ik zojuist ben gestart. En de zenuwen zijn weg. Of toch niet…..

We zijn los en voor deze dag zijn de straten van Chicago voor ons. 45.000 lopers die naar deze dag hebben toegeleefd. Hard hebben getraind om persoonlijke doelen te verwezenlijken. En zo start een ieder met zijn eigen gedachten op weg naar de finish. De hoogzwangere vrouw die vlak na de finish zal gaan bevallen. Die jongen die samen met zijn vriendin loopt en haar op de eindstreep, met vele toeschouwers en camera’s als getuige, ten huwelijk vraagt. (Ze heeft trouwens ‘ja ’gezegd). Maar ook een 35 jarige brandweerman die samen met zijn broer voor een goed doel loopt. Hij zal de finish niet gaan halen. Raakt onwel en komt te overlijden. Drie verhalen die de volgende dag het nieuws hebben gehaald.

Intussen ben ik nog bezig met mijn verhaal en probeer mijn doel te halen. En het gaat goed. Ik loop mee met een pace groep die een eindtijd gaat lopen van 3 uur 40. De straten van Chicago zijn breed. Dit heeft tot gevolg dat ik goed voor mezelf kan lopen. Ondervind ik geen hinder van lopers die langzamer of sneller zijn dan mij . Het publiek is overweldigend. Rijen dik staan ze aan weerszijden van de straten. Bij de meeste marathons die ik heb gelopen komt hier na een kilometer of vijf een einde aan. Maar dit is Chicago. En hier is alles anders. Het gaat gewoon door met de toeschouwers. Tot en met de finish worden de lopers toegeschreeuwd zoals alleen Amerikanen dat kunnen. En het geeft je als loper een enorme boost om goed te presteren. Ik gooi me af en toe op de rem. Ik loop te ver weg van de pace groep. Stonden de eerste vijf kilometer in teken van; ‘wat overkomt me hier nu weer’, gaat de rest van de kilometers over in een ‘heerlijk genieten gevoel’ . Dit is niet met een pen te beschrijven. New York was al indrukwekkend. Maar het enthousiasme van publiek en vrijwilligers van de marathon gaan hier alle verwachtingen ten boven. Die vrijwilligers zijn ook al een verhaal apart. Ze zijn allemaal op hun taak voorbereid en weten precies wat ze moeten doen. De verzorgingsposten zijn goed georganiseerd en staan groot opgezet, elke vijf kilometer, aan weerszijden van de straat. Water, sportdrank, mandarijnen, bananen, sponsen. Alles is aanwezig. Nergens dringen of wachten het gaat ‘in de loop mee’. Intussen bereik ik het 20 km punt. Ik loop met een big smile door de stad. Wil iedereen langs de kant een hand geven. Alles loopt gesmeerd. Het lichaam is goed op temperatuur gekomen en de diesel ronkt en vreet de asfaltkilometers met gretigheid op. In mijn hoofd heb ik de titel voor dit verhaal al klaar. En dat is niet de titel die er nu boven staat geschreven.

Het zal ergens bij kilometer 22 – 24 zijn geweest dat de diesel begint te pruttelen. De buitentemperatuur loopt op naar een graad of 27. Chicago; Windy city. Vandaag niet. Het is nagenoeg windstil. Lake Michigan geeft niet de verkoelende wind die het normaal geeft. Mijn kilometertijden lopen op. Ik zie de pace groep bij me weg lopen. Dit kan toch niet gebeuren. Wat is er aan de hand? Nu al verval en het 30 km punt is nog niet eens bereikt. Iedere marathonloper weet dat dit foute boel is. Ik zie mijn gestelde doel binnen 2 kilometer uit elkaar vallen. Over op plan B. Tijd van Berlijn evenaren. (3.48). Tot voorbij de 30 km is dit ook nog steeds haalbaar. Maar het loopt niet lekker meer. Het rare is dat ik geen last heb de benen/gewrichten. Ook conditioneel is er niets aan de hand. Alleen de snelheid is eruit. Is het de warmte? Zou kunnen. Ik pieker me suf hoe het kan en hoe ik hier mee aan moet.

Dan plots; als donderklap bij een heldere hemel, lig ik tegen het asfalt. Ik maak een ferme koprol en maak kennis met het asfalt van Chicago die ik niet kan aanbevelen. Ietwat duizelig probeer ik te ontcijferen wat er is gebeurd. Ik voel een arm om mijn schouders heen en een man, kennelijk uit het publiek gekomen, vraagt me of alles oké is. Hij helpt me overeind en vraagt nogmaals of het goed met me gaat. Ik zeg dat alles oké is en bedank hem voor de hulp. Een korte inspectie van mijn lichaam leert dat ik een asfaltafdruk in mijn hand heb, schaafplek op de elleboog en een straaltje bloed loopt uit mijn rechter knie. Nog een 6 kilometer te gaan. Ik probeer het lichaam weer te hergroeperen. Maar de val heeft me uit het ritme gehaald. Ook de ‘berlijn tijd’ zie ik als sneeuw voor de zon verdwijnen.

Nog vier kilometer en we maken ons op voor de finish. Althans dat dacht ik. Niet dus. Opeens schiet een heftige pijn door mijn rechter hamstring. Kramp. Ik sta stil. En van mijn big smile hier eerder genoemd is niets meer over. Het heeft bijna plaats gemaakt voor tranen en bitterheid. Met rekken en strekken weet ik de kramp er weer uit te krijgen en strompel verder. Nu wetende dat de eindtijd er niet meer toe doet. Gewoon finishen. Naast mij een loper die net zo loopt als ik. Ook kramp. Ik probeer een grapje met hem; hello partner probeer ik jolig te zeggen. Hij kon mijn grapje niet waarderen.

Ik kan er weer een gang in krijgen en krijg hard lopend de finish in zicht. 50 meter voor de streep ontdek ik mijn familie in het publiek. Ik omarm ze en om daarna vervolgens te finishen in 4.00 uur. De wederom goed geïnstrueerde vrijwilligers begeleiden mij naar de tent waar ik voor de start ook in verbleef. Versuft neem ik ergens plaats met een banaan en wat drinken. Waarom ging het fout? Wat heb ik niet goed gedaan? Alleen met mijn gedachten krijg ik er nog geen antwoord op. Ik neem plaats op een massagetafel en laat een masseuse dingen met lichaam doen waarvan ik niet eens wist dat mijn lichaam dat überhaupt kon. Ze vraagt heel veel en ik antwoord overal ‘yes’ op. Om mijn nek hangt de medaille. En deze is best wel mooi. Deze bekijkende krijg ik ,gelukkig, een trots gevoel over me heen. Ook al heb ik niet gedaan wat ik wilde; heb het toch maar weer gedaan. En de marathon was geweldig. De vrijwilligers, publiek, het parcours, de stad. Iedereen die dit leest en ook marathons loopt of wil gaan lopen. Plaats Chicago op je lijstje. Je zult er geen spijt van krijgen.