Berlijn Marathon. De indrukwekkendste marathon tot nu toe.

Ik draag deze marathon op aan Chris Goeffroy. In zijn 21^ste levensjaar ging hij ook ‘hard’ lopen. De Brandenburger Tor heeft hij niet gehaald. Neergeschoten. Acht maanden later viel de muur.

Voor mijn elfde marathon begeef ik me dit keer naar Berlijn. Dat dit een indrukwekkende marathon zou gaan worden was voor vertrek niet in mij opgekomen. Dat Berlijn een stad is met veel historie is mij bekend. Dat deze historie zo op me in zou hakken, vrolijk en verdrietig, kwam in al mijn onschuld niet in mij op.

Zaterdag voor de race. De fruhstucklauf. Een ontbijtloop van slot Charlottenburg naar het Olympisch Stadion. Een loopje van 6 km. Pakweg 11.000 lopers gaan onder een strak blauwe hemel op weg. Het is een vrolijke, kleurrijke stoet van lopers uit alle windstreken van de aardbol. De Berlijners bekijken slaperig vanaf hun balkonnetjes het schouwspel gade. We lopen naar het Olympisch Stadion. En daar is al veel geschiedenis geschreven. Twee maand terug liep daar Usain Bolt zijn 100 meter in een wereld record. Alleen een cheetah is nog sneller. Als we het immense stadion binnen lopen worden veel lopers stil. Wow…..De tribunes zijn nagenoeg leeg. Maar in onze gedachten zitten ze vol en juicht het publiek. We lopen een rondje op de atletiekbaan waar Bolt ook liep. Het aantal foto’s wat van de rubberlaag van de baan worden gemaakt zullen waarschijnlijk niet te tellen zijn. Buiten het stadion krijgen we  een ontbijt aangeboden. Alles, om onze buikjes verantwoord te vullen, is in ruime mate aanwezig.

Race dag. Zondag 20 September 2009.
Als ik ’s morgens om half zeven naar het metro station loop is het onbewolkt en laat de zon zich al van zijn vrolijkste kant zien. Het zou 23 graden worden die dag. Ik laat me vergezellen door een loper die zijn eerste marathon gaat lopen. In de metro krijg ik een stormvloed vragen van hem hoe het allemaal werkt tijdens de marathon. Hij is duidelijk nerveus. Eigenlijk kan ik hem maar één advies gegeven; GENIETEN. Zijn eerste succes heeft hij daarmee al gehaald. Want, Berlijn is genieten. Uitstappen bij de Potsdammer Platz We lopen langs de laatste restanten van ‘De Muur’. Verzamelplaats voor de start is het grasveld voor de Reichstag. Ruim 41.000 lopers verzamelen zich hier om straks om 09.00 uur te vertrekken. Hoe moet je een uur voor de start een grasveld met 41.000 lopers samen vatten Ik doe een poging; Veel nationaliteiten – nerveuze gezichten – plassen – drinken – zitten – plassen – bananen eten – kleding tasje – vaseline geur – plassen – veters opnieuw strikken – plassen – naar de start lopen – de bosjes in…….en zie opeens sta ik in mijn startvak. De start is op Strasse des 17 juni. Ook de finish zal hier zijn. Ik kijk achterom en zie de Brandenburger Tor. Fier rechtopstaand in een heerlijke ochtend zon. Een kleine 4 uur later zal ik daar onder door mogen lopen en finishen. Mijn gedachten gaan naar Chris Gueffroy die dat ook wilde. Er gaat een koude rilling door mijn lichaam. En bedenk dat ik deze marathon aan hem opdraag. Hij heeft zijn leven gegeven in een poging om in vrijheid te kunnen leven. Ik sta hier, met veel andere nationaliteiten, in vrede en naar eigen keuze. Vijf minuten voor de start. Door de speakers klinkt opzwepende muziek en iedereen wordt welkom gegeten in zijn/haar moedertaal. De adrenaline giert door je lichaam. Al je verzamelde koolhydraten hebben ook het sporttenue aangetrokken en zijn klaar voor de strijd. Aftellen van 10 naar 1 und jetz geht loss. Tegelijkertijd vinden enkele duizenden gele ballonnen het luchtruim. Ik ga lopen op een schema van 3 uur en 45 minuten. Als mij dit gaat lukken is het een persoonlijk record. Als snel vind ik mijn haas. Deze lopers lopen exact op een bepaalde tijd. Bij zich hebben ze een grote ballon met daarop de vermelde eindtijd die de haas gaat lopen. Het is een kwestie om in de buurt van de ballon te blijven en alles komt goed. Moet het lichaam wel een beetje mee werken. De eerste kilometers is het wennen geblazen. Mijn  koolhydraten hebben kennelijk nog niet goed in de gaten dat ze  aan de bak moeten. Zo rond het 8 km punt is het kolen goed heet geworden en komt de stoomloc op gang. De gang zit er goed in en we walsen op weg naar de Brandenburger Tor.

Opvallend bij deze marathon is dat je constant in de mensenmassa loopt. Geen enkel moment is het voorgekomen dat ik met minder lopers om me heen liep. Dit heeft tot gevolg dat je ook wordt meegezogen in de massa zonder elkaar voor de voeten te lopen. Door in het juiste startvak te starten hebben alle lopers dezelfde eindtijd in gedachten. De straten zijn breed en vlak. Over de volle 42 kilometer is er veel publiek. Circa 1 miljoen mensen staan langs het parcours. Super.

De haas is goed te volgen. We passeren het 10 kilometerpunt. 32 seconden onder het schema. Ook het 15 kilometer punt zit onder de gewenste schematijd. Maar dan…18 kilometer. Ik hoor een golf van oooohhhhhssss en aaaahhhhssss om heen. Wat is er aan de hand? Er is mij niets geks opgevallen. Al snel ben ik weer bezig met mijn race. Op dat moment realiseer ik me dat ik weinig om me heen kijk. Het lijkt wel alsof ik volledig ben opgeslokt door de lopers en het publiek. De stoomloc heeft zijn koers gevonden en dendert onverstoorbaar door. Op zoek naar mijn haas om te kijken hoe het schema loopt……schrik. Waar is de ballon? Het is weg. Paniek in mijn lichaam. Ik begrijp de ooohhsss en de aaahhhsss. De ballon is losgeschoten van de haas. Na enige tijd heb ik de haas weer ontdekt. Om deze te blijven volgen werd lastig. De man is klein en draagt een rood shirt. Nu wil het feit dat bij deze marathon veel lopers uit Denemarken afkomstig zijn. En ze dragen bijna allemaal rode shirts. Bij de eerst volgende verzorgingspost raak ik de haas al kwijt. Even verder op , stom als ik ben, blijf ik even staan om te kijken of de haas nog komt. Door al dit gedoe verlies ik tijd en zit nu 1 minuut boven het schema bij het halve marathon punt. Om de schade beperkt te houden zal er meer kolen op het vuur  moeten. Koolhydraten. Die heb ik dan ook bij me. Het is een gelachtige substantie verpakt in een  verpakking die doet denken aan de zakje waar ook wel mayonaise in zit. Voor iedereen nu wel duidelijk denk ik . Het is een smerig goedje, ondanks de aardbeiensmaak. Alles geven voor de goede zaak. Totaal heb ik zes van deze zakjes bij me. Ik hou het gas erop.

Ik merk steeds meer dat ik constant met mijn race bezig ben. En ook komen er wat tegen stribbelingen van het lichaam ik weet de gang er in te houden. Ik weet me een goede weg te banen tussen mijn collega lopers. Het valt dus op dat ik nu meer lopers inhaal dan andersom. En dat geeft een heerlijke adrenaline kick.

Nog 12 kilometer te gaan. Iedere marathonloper weet dat de echte marathon nu gaat beginnen. De organisatie heeft op de weg een blauwe lijn aangebracht. Als je deze lijn volgt loop je precies de afstand. Ik blijf vooral  nu de lijn goed volgen en mijn lichaam vindt dat ook een goed idee. Tot 35 kilometer loop ik iets rustiger. Ik weet dat ik de 3 uur 45 niet ga halen. Verdelen van de krachten is  nu belangrijk en energie bewaren voor de laatste 5 kilometer.

Met de 23 graden is het best warm deze dag. De organisatie heeft extra verzorgingsposten ingesteld. Na het 25 kilometerpunten is er eentje om de twee en halve kilometer. Vrijwilligers staan klaar om je te voorzien van water, sportdrank, thee en fruit. De brandweer staat lang het parcours met waterspuiten. Niets wordt aan het toeval overgelaten om de lopers goed bij te staan in de laatste kilometers

Na 35 km probeer ik mijn tempo weer een beetje op te krikken. En het lukt. Wat heeft Berlijn wat mijn voorgaande marathons niet hadden. Ik gok op een 3 uur 48 en dat moet er inzitten. Nog 5 km te gaan. Dat is van Boerakker naar de Shell pomp in Tolbert. Via de Gendarmenmarkt bereiken we  ‘Unter den Linden’. De slenter boulevard van Berlijn. Hier wordt je gezien en wil je gezien worden. Het publiek staat nu rijen dik met hier en daar een bandje die ook alles, muzikaal gezien dan, er uit haalt. Aan het eind van de straat zie ik de Branden Burger Tor. Wat een heerlijk gezicht maar ook nog ver weg. Alles moet nu uit de kast om het lichaam er van te overtuigen dat de finish nabij is. De verzorgingsposten laat ik voor wat ze zijn. 42 km punt. De Brandenburger Tor. Met gepaste trots loop ik er onder door. Denkend aan Chris Gueffroy die een dergelijk moment nooit heeft meegemaakt.

Nog 195 meter en de eindstreep is daar. Onder wederom opzwepende muziek en veel applaus finish ik in een tijd van 3 uur, 48 minuten en 21 seconden. Een  verbetering van mijn persoonlijk record op de marathon met 6 minuten en 21 seconden. De medaille ontvang ik dan ook met een big smile. Op deze medaille staat een afbeelding van Haile Gebrselassie die in 2008 een wereldrecord liep in Berlijn met 2 uur 3 en 59 seconden.

In de daarop volgende week heb ik Berlijn verder ontdekt per metro en per fiets. Veel gezien over ‘De Muur’, Gestapo Hoofdkwartier, Bahnhof Zoo, Alexander Platz, Ich bin ein Berliner, Joods Museum, De Dom, Holocaust Memorial en ga zo maar door. Indrukwekkend.

Begonnen in het Olympisch Stadion met Usain Bolt en terugkomend met een medaille met de afbeelding van Gebrselassie en Chris Goeffroy die in mijn gedachten zal blijven keer ik voldaan terug naar Nederland.

Voor dit jaar zitten mijn marathons er op. In 2010 reis ik richting het noorden. Na circa 3000 km kom je bij de poolcirkel bij het stadje Tromsø in Noorwegen. Hier wordt op 19 juni de Midzomer Nachtzon Marathon gelopen.  Een marathon die in de nacht wordt gelopen omdat het daar dan niet donker wordt.